Bugüne kadar savaşlardan dünya çok çekti. İnsanlık gerçekten barışa susamış vaziyette. Bu nedenle “barış” kelimesi çok cazip ve albenilidir. Kulağa hep hoş gelir. Bu cazibesinden dolayı barışın katilleri de insanlığı ateşe verenler de “maske” olarak bu kelimeyi isim ve amblemlerinde kullanırlar. Bugün özellikle bir barış adası olması gereken İslam coğrafyasını ateşe veren AB/D-israil ve uzantıları bütün bu yakıp yıkmaları barış adına yaptıklarını söylüyorlar. Bu kâfirler güruhu tam bir hokkabazlıkla barışı bozmakla kalmıyor sözde barışı tesis edecek uluslararası teşkilatlar da kuruyorlar. BM gibi Lahey adalet divanı, Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi gibi. Bunların adları söylemleri ile eylemleri arasındaki muazzam çelişkiyi görmemek için kör olmak gerekir. Bunların yaptıkları insana zinayı meslek edinmiş birinin isminin başına “namuslu” kelimesini yerleştirmesini hatırlatıyor.

Müslümanlar, “Velâ ratbin velâ yâbisin illâ fî kitâbin mübîn/ Yaş ve kuru ne varsa apaçık bir kitapta yazılmıştır.” (En’âm Sûresi 59) ayeti gereğince barışın nasıl sağlanacağını Kitab-ı Mübinimizden öğrenirler. Kur’an hükümlerine muhalif her şeye peşin hükümle “muhalif” biri olarak, bu konuda önce barışın nasıl sağlanacağına dair Kur’an-ı Kerim’e bakmak lazım. Evvela şu an dünyada revaçta olan barış yöntemleri, örgütleri, arabuluculukları Kitabımızca merduttur. Kur’an açıkça kâfirlerin saldırgan olduklarını mütecaviz olduklarını ifade etmiyor mu? Kâfir güçlü iken Müslümana saldırmıyorsa ya onların küfründen ya da karşı tarafın Müslümanlığından şüphe etmek gerekir. Bunun aksini dile getirmekten Allah’a sığınırım. Aksini düşünmek haşa Kitabın doğruluğundan şüphelenmektir.

MAKALENİN DEVAMI İÇİN TIKLAYINIZ