- Burada dur amca. İneceğim. Dedim aniden ve bilmeden. Kapıyı açtım. İndim. Kaparken kapıyı:

- Siz gidin ben sonra gelirim inşallah. Uzaklaştı yanımdan usulca. Karanlığa terk ederek beni... Geri dönme kaçma isteği... Ve gece ve sessizlik ve korku ve yalnızlık ve ben... Öte yandan bir huzme gibi kararlılık, kesin iman ve tevekkül kalkanı. Ve nurun tecellisi buruk kalbe... Ve takati ilmek ilmek işlemesi bağı çözülmüşlere... Şimdi kendimdeyim yolun hemen üst tarafına yöneliyorum. Tepeyi çıkıyorum.

- Esselamun aleykum ve rahmetullahi ve berekatuh ey kabir ehli! Allah sizi de bizi de bağışlasın yakında beraberiz inşallah. İki elim gayri ihtiyari kalktı. Hüzünlü bakışların masumiyeti, buruk kalbin yalvaran edası tertemiz masum sözlere gebe oluyor, bu masum pakları doğuruyor ve sadık dostlarıma adıyordu...

- Allah’ım diye inletiyor Allah’ım affet... Ve yitiriş ruhu girdabta... Ve yok olma ölümün varlığında... Kaybediş ömrün tüm beklentilerini bir bir... Yok oluş gecenin kuytu köşelerinde... Ve eriyiş peyderpey sadık dostların yoluna süluk anında... Ah sadık dostlar! İhanet etmeyen sadık dostlar... Gıybeti garezi meslek edinmeyen; isyanı boyanmayan sadık dostlar... Dinleyen, dert yanmama “öf’ demeyenler... Ah sizin varlığınız olmasaydı... Vah ki halim nice... Anladım acizliğimi, çaresizliğimi... Bildim artık O’nunla (cc) hayat buluyorum. Şeref ve izzet; onur ve haysiyet; üstünlük ve şöhret O’nun dergâhına has... Ululuk ona has... Ben ancak ona dilenci, varlığımı ona borçlu... Ve haykırıyorum tüm bunları avazımca... Ölülerin mekânında... Nefsimin azgınlığına, arsızlığına, pervasız asiliğine… Haykırıyorum... Ferahladım. Döküldüm. Sıyrıldım tek tek kalbimin çöplük misali garezlerinden, o gece...

Tükenen avazım şimdi yumuşacık bir tonda ona yönelmişti. Biricik amcama. Dört yıl öncesinin Rabbine kavuşanıydı... Ona döndüm:

- Amcacığım sevgili amcacığım. Mehmedalim... Allah seni de beni de bağışlasın ve bizi rahmetiyle kuşatsın. Ve bizi cennetinde buluştursun. Bekle beni bekle elbet yakında alnımın akıyla seninleyim... Şimdi daha iyi hissediyordum kendimi. Köyün çıkışında bir araba belirdi. Gelen amcam Murat’tı. Allaha emanet ey kabir ehli... Dedim, bindim arabaya.

- Allah kabul etsin, dedi amcam

- Ecmain, Allah razı olsun, duasıyla karşılık verdim.

İlçeye yol aldık. Aheste ahenge bürünmüştü araba geliş yolunda olduğu gibi... Ve ben hala aynı duyguların tesirinde arınmışların yoluna koyulmuştum mana âleminde...

Muhammed Ata Yüksel / Diyarbakır (Çermik) - Yaş: 18