Bir gün ansızın, kaybederim diye…
Korktum , sessiz sessiz içime atarım diye sustum
Buğulandı göz yaşım, sakladım..
İçime aka aka
Kendimle, gözyaşımla buluştum
Hani bir gün kaybederim diye, korktum
Benzim sarardı soldum.
Kelimeler boğazımda düğümlendi
Gülmek isterim, gülemem
Gezmek isterim, gezemem

Yeryüzü genişliğine rağmen dar geldi
Hani bir gün kaybederim diye, korktum…

Çünkü ahirete yolculuk vardı.
Orası cidden büyük buluşma yeri idi
Ölümün olmadığı, hesabın çetin olduğu
Müminse sevdiğinden ayrılmayacağı vardı.
Hani bir gün kaybederim diye, korktum
Cehennem, azap, elem, acı vardı orada
Ayrılık ve hüzne boğulma yeri idi.
Ölümü temenni edersin, fakat ölüm gelmez
Mahkemeyi Kübra da hesaplaşırken
Feryat üstüne, feryat vardır
Orası, günahkarların, mesken yeri imiş
Hani bir gün kaybederim diye, korktum
Nefsime uyarda kaybedersem
Ne sen kalırsın, ne de sevdiğin
Mizan başına gelirsen, günahınla
Verilirse amel defterin solundan
Kırılır dizin, bükülür belin.
Hani bir gün kaybedersem diye, korktum

 

Bağlanmak faydasızmış
Eve, aileye, eşe, dosta
Anladım ki hayat tatsız ve birbirinden farksız
Gel gör iman olmasa olmaz, virane kalbimi
Gel gör ki renksizleşmiş, hayatımı
Harap ve bitap olmuş dünyamı
Rabbime yalvarsam, sımsıkı tutsam imanımı
Umursamasam nefsani hayatımı
Düşündüm ki, toprak susuz olmaz
Yer, göksüz olmaz
Gece, gündüzsüz olmaz
Kalp’te Allah’ın sevgisi olmazsa olmaz
Hani bir gün kaybederim diye, korktum

İnsanın fani oluşu birbirine kalmayışı
Çaresiz, bir kuş gibi çırpınışı
İmanın, kalbinden göç edişi
İşte o an sevmek istersin sevemezsin
Feryat edersin duyulmaz sesin
Ağlarsın, sessiz ve çaresiz
Neye ağladığını bilmezsin
Kör, sağır, dilsiz ve mühürlenmiştir kalbin
Hani bir gün kaybederim diye, korktum

Ya Rab, en güzel yakarışlarla
Sana yalvarıyorum
İmanı kalbimden ibadeti bedenimden alma
Bu kalp sensiz bu beden çaresiz olmaz
Ölüm, her taraftan gelse
Çile diz boyu da olsa sana teslimiyet olmazsa olmaz YARAB.

Ayşe Buhan / Mersin (Tarsus) – Yaş: 30