Sıkıntılı anında arkadaşın yardımına koşmalı, “Kara gün dostu” olmaya çalışmalıdır. Şeytan, nefs ve kötü çevre ara bozmaya çalıştığı için arkadaşlığı devam ettirmek zor olur.

Bunun için “Arkadaşlık ince ve latif bir cevherdir. Korunmasını bilmezsen kazaya uğrar” demişlerdir. Bu cevheri korumak arkadaşta kusur aramamak ve hatasını uygun dille düzelttirmeye çalışmakla olur. Çünkü kusursuz insan olmaz. Kusursuz insanla herkes geçinir. Asıl yiğitlik, kusurlu arkadaşla iyi geçinerek kusurlarını ortadan kaydırmasına yardımcı olmaktır.

Vefakâr olmanın şartlarından biri de, dostunun sevmediklerini sevmemektir. Dostun düşmanı ile birlikte gezip dolaşmak, düşmanlıkta ortak olmak demektir. Eski zatlardan birinin oğluna vasiyeti şöyle: “Oğlum, herkesle arkadaşlık edilmez. İhtiyaç içinde olduğun zaman senden uzaklaşan, genişlik zamanında malına göz diken ve yükseldiği vakit sana üstünlük taslayan kimse ile arkadaş olma!”

O hâlde, ihtiyacı olan arkadaşa yardım edilmeli, ondan bir menfaat beklenmemeli ve ona karşı hiçbir üstünlük gösterilmemelidir! Her şeye itiraz eden “hayır öyle değil böyle olacak” diyen, arkadaşlarını düşman etmekle kalmaz bütün insanların nefretini kazanır. Arkadaşın yanında “Şu benim, şu senin” denilmemelidir! İbrahim bin Şeyban, “Bu benim kalemim diyenle arkadaşlık etmezdik” buyururdu.

“Bunu senin için yaptım” demek de onu minnet altında bırakmak olur, soğukluğa sebep olur. Bir arkadaş, “Kalk gidelim” deyince kalkıp gidilmeli. “Nereye?” diye sormamalıdır! Zira iyi arkadaş kötü yere götürmez.

Âlimin biri, “Çağırdığımız zaman ‘nereye’ diye soranla arkadaşlık etmezdik” buyuruyor. Arkadaşın kusurlarını görmemek, mürüvvetten, vefadandır. Vefakâr olmak, yani sırf Allah rızası için sevmenin mükâfatı büyüktür. Hadis-i şerifte
buyuruldu ki: “Kıyamette hiç bir himayenin bulunmadığı zaman Allah’ın himayesinde bulunacak yedi sınıftan biri de birbirini -sırf Allah rızası için- sevenlerdir.” (Buharî)