“Büyüyünce ne olmak istiyorsun?”diyen büyüklere,

......... olacağım derdim neşeyle.
Okumadım, okuyamadım sandığım şerle,
Meğer hayırmış ilahi hikmetlerle...
Cahiliye devrinden çıkmış,
Rabbani hidayete göz kırpmış,
Dünya denizinde boğulmaktan kurtarılmış,
Aşk çöllerinde Muhammed (s.a.v) için yanmaktayım, işte böylelikle...

“Vah Muhammed’im!” diye acıklı inlemelerle ağıt yaktı Halime. ‘Vah Muhammed’im! Vah oğulcuğum! Vah gözlerimin nuru! Halime’nin elleri kurusun, Amine’nin emanetini böyle mi koruyacaktın Halime!” (Sadullah Aydın)

Halime; eşi Haris’in gül goncası, narin çiçeği! Halime; Beni Saad yolcusu şimdi Mekke’de! Halime zaten Muhammed’i bırakmaya gelmişti, onun üzüntüsü yetmezmiş gibi bir de O’nu kaybetmesi... Ne derdi şimdi Amine’ye? Bu düşüncelerle vardı kapısına...
 

Amine; ‘Ne oldu kardeşim, neden ağlıyorsun?’ Abdulmuttalib ise az önceki sözlerini tekrarlıyordu; ‘Torunumun başına kötü şeyler mi geldi? “Evet, vallahi onu kaybettim! Onu devenin yanında bırakmıştım. Ancak döndüğümde O’nu göremedim...’
Mekke inliyordu; ‘Ey Haşimiler! Ey Kureyşliler! Abdullah’ın küçük yetimi, oğlum Muhammed kayboldu.” Diyen Abdulmuttalib’in Safa tepesindeki sesiyle. Hayııır! Vallahi yanlış yerde arıyordu! Çünkü cevap yine ilahi seste ve işte Muhammed, Tihame Vadisinde...

İsterdim olmak Halime, ismi gibi hilm ve merhametimle... Evet, isterdim; sadece sütümün karşılığında mutluluk benim olurdu, bereket benim, hızlı bineğim, tarihte şanlı ismim. En güzeli de dünyanın en güzel meleği benim olurdu. Muhammed’imin yüzünden daha güzel bir yüz, O’nun kokusundan daha hoş bir koku bilmezdim, vallahi istemezdim de zaten... Çünkü o benim bebeğim, Muhammed’im, yaşama sebebim, Muhammedsiz dünyayı neyleyeyim, neyleyeyim...
 

Hatice Demircan / İzmir - Yaş: 18