Tövbe, kulun bilerek veya bilmeyerek işlemiş olduğu günahlardan pişman olup, bir daha işlemeyeceğine dair söz vermesidir. Bu yönüyle tövbe, Allah tarafından kula verilen bir fırsattır.

Peygamberler haricinde hiç kimse masum(günahsız) değildir. Her insan günah işler ancak birbirlerine göre az veya çok günah işlemeleri yönünden ayrılır. Peygamber Efendimiz Hadis-i Şerifinde buyuruyor: “Her insan günah işleyebilir. Günah işleyenlerin en hayırlısı ise (işlediği günahtan pişman olup) tövbe edenlerdir.” Ancak tövbede samimiyet şarttır. Zira Allah-u Teala kullarından Nasuh (samimi) bir tövbe beklemektedir.

Bazı insanların “ Ben çok günah işledim. Artık cennete giremem. Allah beni affetmez…” gibi sözleri çok yanlıştır. Zira Zümer suresi 53. Ayette Allah şöyle buyurmuştur: “Muhakkak ki Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz ki o, çok bağışlayan, çok esirgeyendir.”

Hz. Ömer’den anlatıyor: Bir savaş sonrası Peygamber efendimizin huzuruna Havazin kabilesinden esirler getirilmişti. Esirler arasında emzikli bir kadın çocuğunu kaybetmişti. O kadın kendi çocuğunu ararken esir çocuklarını da emzirmekteydi. O esnada çocuğunu göründe koşup ona sarıldı ve onu emzirmeye başladı. Bunun üzerine Allah Resulu “ Şu kadının çocuğunu ateşe atacağına inanır mısınız” diye sordu. Sahabiler ise “ Ey Allah’ın Resulu Bu kadın çocuğunu ateşe atmamak için elinden geleni yapar.” Dedi. Peygamberimiz ise, “ İşte Allah kullarına, bu kadının çocuğuna şefkatinden daha da merhametlidir.”

Ferhat Suiçer / Elazığ (Kovancılar) – Yaş: 22