Baba kalk, gelmeyecek kimse yardıma, duymuyor ümmet sesimizi, kesilen sesime ses veremeyecek kimse, suskun herkes, suskun her şey, beraber söylediğimiz barış türküleri suskun.

Baba kalk, bak annem de kalkmıyor, gözleri açık bana bakıyor, biliyorum şaka yapmıyor.

Korkuyorum baba gördüğüm düşler bölündü, biliyorum artık düş göremeyeceğim ve bilemeyeceğim insanların yüreğinde merhamet olup olmadığını. Anlayamıyorum baba bir fok balığı kadar da mı değerim yok, iki ağaç etmiyor mu henüz yaşamadığım çocukluğum? Baba bak ağabeyim de uyanmıyor, konuşmuyordum onunla, ama söz söyle kalksın onunla konuşacağım, çok korkuyorum baba.

Baba kalk, bak komşularımız da ağlıyor, kimse gelmeyecek yardımımıza, çünkü Müslümanlar birbiri ile savaşıyor, baba kalk biliyorum ben düşlerimi cennette göreceğim, peki yarım kalan düşlerimi kim düşleyecek, baba bak annemin de rengi soldu, artık bana da bakmıyor…

Baba kalk bak Müslümanlar kalkmıyor, ümmet kara bahtlı bebeleri gömüyor, bak Mısırdaki ağabeylerimiz de bizimle geliyor, onları da kimse görmüyor.

Esmalar, Habibeler ve henüz gençliğinin ortasında körpe canlar, küçük çocuklar, yaşlı kadınlar bir bir düşüyor toprağa…
Biliyorum belki de kanlarımız uyandıracak ümmeti, ama ben yine de çok korkuyorum.

Peki baba, Müslümanlar niçin evlerinde oturuyor, niçin bizim için yardıma koşmuyor, biz kardeş değil miyiz, biz tek bedenin uzuvları değil miyiz, onların da canı yanmıyor mudur, onların da nefesi kesilmiyor mudur.

Baba kalk, biz suçlu muyuz? Hangi suçun cezasını çekiyoruz veya hangi günahın bedelini ödüyoruz, bizi öldüren zalimlerin silahları mı yoksa bir olamayan ümmetin suskunluğumu…

Baba kalk ne kadar sürecek bu tefrika daha ne kadar sürecek bu ölüm suskunluğu daha ne kadar çocuk ölmek zorunda..
Baba bak bende ölüyorum ve ümmetin vicdanına kara bir leke olarak düşüyorum. Mahşer günü bu minik bedenimi Allaha sunacağım ve diyeceğim ki “Ümmetin Suskunluğu Öldürdü Beni” baba mahşer günü zalimin hilesine kanan tüm Müslümanları, Allaha şikayet edeceğim…

 

Haftanın yazısı