Sumud gemilerinin bir türlü limanlardan kalkamamalarının bende meydana getirdiği bir hissiyat vardı: Tunus Cumhurbaşkanı Kays Said aklıma geldikçe sessizce bu hissiyatımda yanıldığımı ve inşallah düşündüğüm gibi olmayacağını içimden geçirir dururdum. Şimdi ise bu hissiyatım yaşanan gelişmeler karşısında beni daha çok endişelendiriyor.
Kays Said, malumunuz Gannuşi ve ekibini adeta yönetimden uzaklaştırmak için bin bir bahane ve ithamla suçladı ve sonunda zindana attı. Kays’ın, Tunus’a anayasa ve yönetim açısından verdiği zarar askeri bir yönetimden az olmadı. Adeta bir ihtilal yapan, halka ve söylemlerine kulak tıkayan ve binlerce insanı zindanlara dolduran bu adam ve yönetimi nasıl Sumud gemilerine ev sahipliği yaptı diye düşünüp durdum. İşgalci israil rejimine karşı bu tavrı olumlu bir gelişmeydi. Belki de 1988’de Tunus’taki evinde bombalanarak öldürülen Ebu Cihad ve arkadaşları döneminden kalma bir işgalci karşıtlığı olabilir düşüncesine kadar fikir yürüttüm. Lakin sosyal medyada gemilerin kalkmasının Tunus tarafından da engellendiğini okuyunca yanıldığımı anladım. Keşke hüsn-i niyetimiz baki kalsaydı.
Arap ülkeleri dahil birçok ülke bir şekilde işgalcinin, yetmiyorsa Amerika’nın hegemonyasında olup bağımsız hareket edemiyorlar. Gemilerin hava muhalefeti, liman çıkış prosedürünün bahane edilmesi ve tamir işlerinin olduğunun söylentisi altında yatan gerçek, eğer sosyal medyada söylenilen hükümet engellemesi ise bu yaşanan rezaletlere bir yenisinin daha eklenmesi demektir.
Dünyada izzet ve şeref denilen ne varsa adeta toplanıp Gazze’de bir araya gelmiş. Üzerimize yağan yağmuru ise meleklerin tükürüğü olarak algılamaya başladık. Kimi bunu Kudus’e dökülen gözyaşı olarak anlasa da işin aslı budur. Melekler ağlıyorsa Gazze’yedir.