Eserlerden Esintiler

ÜSTAD (MUHAMMED ŞAKİR / İKİNCİ KİTAP)

Bismillahirrahmanirrahim!

“Allah, müminlerin velisidir. Onları zulümattan Nur’a çıkarır…” (Bakara, 257)

Üstad’ın fikir ve mücadele yolculuğuna, Muhammed Şakir’in veciz ifadelerinden güç alarak ikinci kitapla devam ediyoruz.

Yazar kitaba Yusufîlik üzerinden “Tarih tekerrür ederken Yusuf’lara zindan düşer.” Mottosunu şiar edinerek oldukça geniş bir analizle başlıyor. Burada mücahit bir İslam âliminin notlarından da faydalanıyor. Örnek bir Müslümanın düsturlarını açıklarken Allah’ı görür gibi yaşayan, tefekkür ile demlenen, nankörlükten sakınan, hesap verilebilir bir yaşam süren, ölümü düşünen, dünyanın faniliğini aklından çıkarmayan ve tüm çabasını ahireti için harcayan bir portreyi oluşturuyor.

Üstadın tekrardan zindana atılmasında değişmeyen bir fezlekeden bahsediyor yazar. Nedir bu büyük bir suçu(!) ihtiva eden iddialar:

Dini alet edip huzuru bozmak, bu amaçla gizli cemiyet kurmak, bunun için gizli târikat dersleri yapmak, bunun da payesiyle şan ve şöhret ile nüfûz etmek, Kürtçülük yapmak, inkılaplarla çatışmak ve rejimin kanunlarına karşı gelmek…

Üstad bu iddialara, şimdi de faydalanılabilecek çok güzel cevaplar veriyor. Zira dinin güzellikleri temaşa eden bu hakikatler, bozmayı değil, cemiyetin birçok derdine güzel bir tiryak olduğundan dolayı aksine yapmayı amaç edinir. Dinin anlatımının yasak kılındığı bir zeminde yapılan her şey, suç kapsamına alındığından, bu ithamlarla karşı karşıya kalınır. Aynı zamanda kanuni(!) olarak yapılan bu iş ve işlemlerin hukukiliği ise maalesef çok tartışmalıdır.

Menemen Hadisesi patlak verince Üstad, daha büyük bir tarassudat ve tazyikat altına alınır. Eskişehir zindanında tecride tabi tutulur. Zindanda ve tek kişilik hücrede olmasına rağmen yine de Lem’alar ve Şualar’dan bazı bölümleri neşredip, kardeşlerini burada da irşad etmeye ve motivasyonlarını diri tutmaya devam eder. Zira bir şefkat tokadı olan bu olaylar, takdir-i ilahi kapsamındadır. Zindan, Medrese-i Yusufiye ve bir dershane fonksiyonu görür. Zindanı gülistana çeviren Üstad, İslam düşmanlarına karşı tedbirli olunmasını ve her biri ayrı ayrı güzel olan şakirdlerin tesanud zırhıyla donanmasının önemini belirtmeyi de ihmal etmez.

Eskişehir’den sonra Kastamonu’da iki-üç ay polis gözetiminde bulundurulur. Kendilerince yaşlı ve güçten düşmüş Said’i bunaltarak aklını karıştırmak ve ümitsizliğe düçar etmek isteyenlere karşı ölümü öldüren ve vatan-ı aslisine kavuşmayı arzu eden bir iştiyakla cehd eden bu adam, bir aslan parçasına dönüşür her demde.

Allah(Celle Celaluhu), müminlerin velisidir. Hakikat bu olduğu halde Allah(Celle Celaluhu) onu dostsuz, arkadaşsız, yardımcısız bırakır mı hiç? Nice tevafukların neticesinde Üstad, o tarassudatta bile kardeşleriyle irtibat kurabileceği bir ağ kurar. Karakolun karşısında içine perde takılmayacak bir eve taşınmasına karar verilir. Ancak bunca tedbire rağmen o ev, yeni bir Dar-ul Erkam’a dönüşür. Orada muallimlerinin İslam’ı anlatmadığından şikâyet eden gençlere Fenlerin derununda barınan Allah zikrini onlara tahattur eder. İki yıllık bir süre sonra bir Isparta daha bekler Üstadı.

Nur hareketi, olanca tazyikatın vesilesiyle tanınır, anti reklam, reklama dönüşerek hizmetin bereketini arttırır, cemaat genişler, hareket daha da aktif bir sürecin içine girer. Böyle olunca da sistemin harekete baskısı daha da çok artar. Bu sebeple girilen aşamaya uygun hareket tarzı belirlenir. Bu hareket tarzının kaideleri özetle şöyle:

Daha sitemli bir çalışmaya girişilmeli, bu çalışmanın yanında istişarenin önemine dikkat edilmeli.
Kişi, bir buz nev’inden olan enaniyetini, cemaat havuzunda eritebilmelidir. Zira şahıslar değil, Nur cemaati ön planda tutulmalıdır.
Halka beyan edilen beyanatlar açık olsa da, tazyikatin şiddetinin de gerekliliklerinden olan teşkilatta gizliliğe önem verilmelidir.
Her iş, taksim-ül a’mâl ilkesiyle, planlı, programlı ve doğru kişiyle, doğru zamanda, doğru işi yapma esasına daha da dikkat edilmelidir.
Üsluba dikkat edilmeli, müspet hareket edilmeli, diğer cemaat ve tarikatlarla iletişim kurarken onları İslam kardeşimiz olarak bilmeli, ihtilaf edilecek hususlardan ziyade, ittifak edilecek hususları ön plana çıkarmalı.
Mesleği hak olsa dahi kendini tek hak kaynak olarak görme ve diğerlerini dışlama yoluna girilmemeli.
Nefsin enaniyetini, izzetini, rekabet vehmeden hissiyatları, ehemmiyetsiz mülahazaları gaye edinmemeli. Cemaate sadakatle bağlılığı içselleştirmeli.
Gençlerden, çocuklardan, ihtiyarlardan ve dahi kadınlardan bir Nur ordusu oluşturulmalı, herkesin yapabileceği bir işin muhakkak bulunacağını bilmeli ve taksimü’l a’mal ilkesi gereğince davet halkasının genişletilmesi hedeflenmelidir.
Davet kahramanları da vazifelerinin hizmet olduğunu, kavga olmadığını bilmeli, şükür ve kanaatle hizmete sarılmalı, sıkıntıların aralarındaki tesanudu bozmasına fırsat vermemeli. Zira derman, dertte saklıdır. Bir sıkıntı olarak tezahur eden dava işleri, asıl sıkıntıyı gideren tiryakın da ta kendisidir. Bu vesileyle muaveneti, muhabbeti, takvayı, azimeti kendilerine azık edinmelidirler.
Bir cemaat programı olan Risalelere temessük edilmeli, İslam’ı yaşayan cemaat ölçü edinilmeli, aklını bir kenara bırakmadan ruhuyla teslim olmalıdır.
Çözümsüzlüğün muğlaklığında boğulmamak için durmadan çalışmalı, baskılar karşısında metaneti zırh edinmeli, Allah’ı dost, Resulullah’ı yoldaş, Kur’an-ı Kerim’i klavuz edinmeli.

Birçok maddede örnekleriyle sıralanan bu bölümden istifade etmek için kitapla bağımızı diri tutmaya devam edelim. Gelecek demde daha güzel demlenme ümidi ve duasıyla…

Rabbim kitaptan ayırmasın!

DOĞRUHABER / Abdullah AYYILDIZ