Dr. Muhammed El Hindi: Bölge, israilin ve ortaklarının yenilgisini önlemek için krizden krize sürüklendiriliyor

Dr. Muhammed El-Hindî, El Cezire için kaleme aldığı "Filistin'de çatışma önlenebilir mi?" yazısıyla, işgalci siyonist rejimin kurulma amacı, İslam ümmeti üzerinde oynanan oyunlara dikkat çekti.

El-Hindî'nin yazısının tamamı şöyle:

Filistin’de çatışma önlenebilir mi? Bu soru israilin kurulduğu tarihsel bağlama dönmeden, bu çatışmanın özünü, israilin hedeflerinin hakikatini ve bölgedeki rolünü bilmeden yanıtlanamaz.

Filistin diğer Arap devletler gibi Osmanlı Hilafetinin bir ayrılmaz parçasıydı. Haçlı Seferleri boyunca Akdeniz, Avrupa ile ilk çatışmanın yaşandığı yer oldu ve Haçlı krallıkları, ekonomik ve stratejik nedenlerle, Hz. İsa'nın (a.s.) mezarını kurtarmak için düzenlenen Haçlı Seferini bu hırslarına bir kılıf olarak kullandılar.

Osmanlı Halifeliği, İslam'ın merkezini ve Müslümanların topraklarını korumakla meşgul olmuştur. Özellikle de Batılı siyonistlerin emellerinin Osmanlı İmparatorluğu'nun zayıflığı ve parçalanmaya başlamasıyla birlikte ortaya çıktığı Filistin; siyonist projenin en az Napolyon kadar erken bir tarihte başlayan mükemmel bir Batı projesi olduğunu anlamak için Herzl için Sultan Abdülhamid'e aracılık edenlerin isimlerini incelemek yeterlidir; bunların arasında Alman Kayzeri Guillaume, Rus ve İngiliz elçiler de vardır.

Ümmet ruhunun istila edilmesi

Osmanlı hilafetinin düşmesinden sonra Araplar, İngiliz-Fransa mandası altına girdiler. Birinci Dünya Savaşı sırasında Aralık 1917'de Kudüs'ün yeniden Haçlıların eline geçtiği gün, İngiliz komutan Lord Allenby, Batı sömürgeciliğine karşı son duvarın yıkılışına atıfta bulunarak şöyle demişti: "Şimdi Haçlı Seferleri sona erdi."

İslami siyaset sisteminin çökmesi ile birlikte Batı, kuşatmanın halkalarını tamamlamak için ümmetin ruhunu ve zihnini istila ederek, Fikirsel savaşı (Oryantalizm, Batılılaşma) başlattı. Batı bunu yaparak (Fikirsel Savaş) güç ve katliamla 15 Mayıs 1948'de "israil devletinin" kurulduğunu ilan etti. Ümmetin bu felaketi, Nekbe'yi, komployu önleme gücünü kaybettikten sonra başarıldı.

Bu planlara göre, Akdeniz'in doğu kıyısında sömürgeci bir tampon devlet olan israil kuruldu; sonuç olarak Asya'daki ve Afrika'daki İslam ülkeleri birbirinden ayrıldı. Mısır ve Levant (Suriye, Ürdün, Filistin, Lübnan, Türkiye) arasında herhangi bir birliği önlemek için Batı'nın tam kontrolünü güvence altına aldı. Böylece Batı'nın İslami Doğu üzerindeki kontrolünü, yağmasını ve egemenliğini güvence altına alacak ve İslami Doğu bloğunun rönesansını ve bağımsızlığını önleyecekti.

Aynı zamanda, (Yahudi sorununa) Batı'da ve özellikle Nazi Almanya'sında ortaya çıkan bir çözümü temsil etmektedir. Burada, İngiliz Dışişleri Bakanı Balfour'un Filistin'de Yahudiler için ulusal bir yuva kurma vaadinin, İkinci Dünya Savaşı sırasında Nazi Almanya'sında meydana gelen ve 1945'te doruğa ulaşan Yahudi Soykırımından yıllar önce, 1917'de açıklandığına dikkat çekiyoruz.

Dahası, Holokost, Yahudileri o zamanki şüpheli ve kuşkulu siyonist projeye çekmek için istismar edildi, çünkü Yahudilerin o zamanki hırsı sadece Avrupa ülkelerindeki diğer vatandaşlar gibi yaşamaktı.

Böylece Batı'nın bölgedeki sömürgeci projesi, siyonist Yahudileri Filistin'e getirme hırsıyla kesişti, bir Avrupa hastalığı olan Yahudi sorununu İslami Doğu ve "Filistin Sorunu"nu yaratmak pahasına gerçekleşti.

israil, kuruluşundan beri Batı sömürgeciliğinin organik bir projesi olarak İngiltere tarafından temsil edilmiştir ve bugün Batı için organik bir mesele olarak ABD tarafından temsil edilmektedir. ABD, israili korumakta, güvenliğini, gücünü ve refahını sağlamaktadır ve onu her türlü siyasi, mali, askeri ve hukuki araçla savunmaktadır. israili, zamanın her anında dünyanın gözleri önünde işlenen benzeri görülmemiş suçlara rağmen, hesap vermekten muaf bir varlık haline getirmektedir.

israilin kuruluşundan bu yana Orta Doğu denilen bölge, israilin üstünlüğünü korumak ve bölgedeki ortaklarının yenilgisini önlemek için krizden krize ve bir savaştan diğerine sürüklenmektedir. Camp David, Oslo, Wadi Araba ve İbrahim anlaşmalarından bu yana, çatışmanın her aşamasında Batı tarafından ortaya atılan tüm projeler, Arap ülkeleri ile israil arasında normalleşmeyi amaçlıyordu; bunlar, çökmüş rejimlere ekonomik teşvikler ve mali yardımdan oluşan sömürgeci projelerdi.

Savaşan Kutuplar

Ekonomik barış hayalleri, Doğu'nun Singapur'u ve enerji ile mal taşımacılığı hattı hakkında konuşuyorlar, çünkü israil, bölgeyi boyunduruk altına almak, zenginliklerini yağmalamak, bugünü ve geleceği üzerinde kontrol kurmak ve herhangi bir kalkınmayı engellemek için bir sömürgecilik planıdır. Bu proje ne dilek kağıtlarını Batı Duvarı'nın çatlaklarına sıkıştıran Yahudiler ne de Sam Amca'nın vaatlerinin peşinden koşan Araplar içindir.

Bölgedeki tüm krizler ya doğrudan israilin etkisiyle, sözde (Arap-israil çatışması) döneminde olduğu gibi ortaya çıkmıştır, bu durum Lübnan, Suriye, Mısır ve Ürdün'de açıkça görülmektedir; ya da diğer tüm ülkelerde olduğu gibi israilden büyük ölçüde etkilenmiştir. Çünkü bu çatışma, büyük güçler arasında eski sömürgeci yöntemlerle ya da modern sömürgecilikle sınırlı geleneksel bir nüfuz mücadelesi değildir. Bu, sadece bir toprak parçası üzerindeki coğrafi bir çatışma değil, aynı zamanda medeniyet, inanç, tarih ve kültür boyutları olan kapsamlı bir çatışmadır; ayrıca nüfuz ve çıkar çatışmasını da içermektedir.

Bu nedenle bazen Batı'daki çatışan kutupların israili desteklemek ve güvenliğini sağlamak için çıkarlarının birleştiğini görürsünüz.

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra oluşan iki kutuplu dünyada, bölgedeki bazı Arap ülkelerinin liderlerine, israille sınırlı bir çatışmaya girme manevra alanı sağlandı; ancak bu çatışmaların sebepleri arasında Filistin yer almıyordu. 1956, 1967 ve 1973 yıllarında gerçekleşen bu çatışmalar, Arap halklarının zihinlerinde 'Filistin için düşmanla savaş' ve 'onu özgürleştirmek için yapılan fedakârlıklar' olarak anlatıldı. Ancak bu söylemler, halkları baskı altında tutmak ve kalkınma sorununu ertelemek için bir bahane olarak kullanıldı.

Aynı zamanda ilerleyen bir dönemde, işgalciyle normalleşme ve ittifak kurma, Filistin'i sırtından hançerlemenin bahanesi haline geldi. Farklı ve çatışan Arap rejimleri, siyonist projeyle yüzleşme iddialarında Filistin kartını kullanarak, sözde (Arap-israil çatışması) olarak adlandırılan dönemdeki her türlü başarısızlıklarını örtbas etmeye çalıştılar.

Filistin davası, başlangıçta Filistin mücadelesini kontrol etme rolünü üstlenen, ardından tamamen ondan vazgeçen ve her türlü Filistin direnişini reddeden Arap devletleri arasında kaybolup gitti.

Sözde (Arap sisteminin) bu çatışmalardaki başarısızlığı, bölgedeki çatışmanın doğasını ve Siyonist projenin hedeflerini anlamadan bu mücadelelere girmesinden kaynaklandı. Batı'nın koruması altında ve ona askeri, ekonomik ve diplomatik açıdan ihtiyaç duyan bu sistem, Batı'ya ve dolayısıyla israile, Arap bölgesinde ekonomik, siyasi ve stratejik nüfuzlarını pekiştirme fırsatı verdi.

Mısır Cumhurbaşkanı Enver Sedat’ın büyük dönüşü ile 1979’da imzalanan Camp David Anlaşması'nda, Arapların Filistin’den vazgeçtiği açıkça ortaya çıktı. Bu anlaşma, Arap bölgesinin tamamen Amerika’ya bağımlı hale getirilmesinin ve israilin Arap dünyasına büyük kapıdan girişinin yolunu açtı. Nihayetinde, Filistinli müzakereciyi tamamen dışarıda bırakan İbrahim Anlaşmalarına kadar ulaşıldı.

Kaçınılmaz Yüzleşme

Arap-israil çatışması sayfasının kapanması ve yerine (ulusal bağımsızlık kararı gibi) çekici sloganlar altında (Filistin-israil çatışması) döneminin başlamasıyla, Filistin tavizleri aşamalı olarak ilerlemeye başladı. Bu süreç, Filistin Kurtuluş Örgütü'nün 12. Ulusal Filistin Kongresi'nde kabul edilen aşamalı programı benimsemesiyle başladı ve nihayetinde Filistin davasından tamamen feragat edilmesine yol açan Oslo Anlaşması'na kadar sürdü. Bu anlaşma, bazı Arap rejimlerinin israil ile normalleşmesine ve İran'ın bölgedeki emellerine karşı koymak amacıyla İbrahim Anlaşmaları olarak adlandırılan ittifaklara kapı araladı.

Dolayısıyla, bölgede barışı tesis etme ve uzun bir taviz süreciyle Filistinlilerin asgari haklarını elde etme umutları tamamen suya düşmüştür.

Gazze’nin 17 yıldır devam eden ablukası altında, bölge 2 milyondan fazla Filistinli için açık bir hapishaneye dönüşmüş durumda, sürekli saldırılar ve durmayan savaşlarla karşı karşıya. Aynı zamanda, Gazze'yi ulusal davadan izole etme girişimleriyle birlikte Kudüs ve Batı Şeria’nın tamamen işgal edilmesi yaşanıyor. Batı Şeria, yaklaşık 800.000 silahlı yerleşimcinin 400'den fazla yerleşim yeri ve karakolda dağıldığı bir "yerleşimci devleti" haline geldi. Ayrıca, Batı Şeria’yı gerçek anlamda boğucu gettolara çeviren ırkçı ayrım duvarı mevcut. Bu şartlar altında, çatışmanın kaçınılmaz olduğu ve her an patlak verebileceği açıkça belliydi.

İki devletli çözümde herhangi bir esneklik sunulmaması, ABD ve israilin niyetlerini açığa çıkarmıştır.

İki devletli çözüm konusunda hiçbir esneklik gösterilmemesi, Amerikan ve israil niyetlerini açıkça ortaya koydu. Aynı zamanda, Arap rejimlerinin israil ile normalleşme ve ittifak sürecine girmesi, özellikle İbrahim Anlaşmalarında dört Arap rejiminin yer aldığı ilk etapta, Filistin meselesinin sona erdiği ve tasfiye edildiği yanılsamasını yarattı. Arap Baharı ve karşı devrimler olarak adlandırılan süreçlerden sonra birçok Arap rejiminde israilin güvenliği ile Batı'nın ve bölgedeki müttefiklerinin güvenliği arasında ayrılmaz bir bağ olduğuna dair yaygın bir kanaat oluştu.

Bu sırada, İran’ın direnişin yanında durma taahhüdü ve direnişin de bu desteği hissetmesi, bölgesel denklemde hayati bir unsur haline geldi. Filistin meselesini göz ardı etmek ve normalleşen rejimlerin işgalciyle ittifakını meşrulaştırmak için yapılan bariz bir girişimde, bu rejimler direniş gruplarının İran’la yakınlaşmasını kendi çıkarlarına karşı bir tehdit olarak gördüler. Oysaki bu rejimler, direnişe ya da Filistin halkına ne yaklaşmak istiyorlar ne de bunu yapabilecek durumdalar. Bunun yerine Filistin’in düşmanı israille ittifak kurma yoluna gidiyorlar!

"Kudüs Kılıcı" operasyonu, "Büyük Dönüş Yürüyüşleri" ve Gazze'ye yönelik 2008, 2012, 2014, 2019, 2021, 2022 yıllarındaki ardı ardına gelen saldırılar ile Batı Şeria, Kudüs ve Mescid-i Aksa'ya yönelik saldırılar, düşmanla karşı karşıya gelmenin kaçınılmaz olduğunun gözle görülür işaretleriydi. Bu çatışmadan kaçınmanın tek yolu, Filistin halkının tamamen teslim olup Smotrich ve Ben Gvir’in "Nihai Çözüm Planı" olarak bilinen ölüm felsefesine boyun eğmesidir. Bu plan, Filistinlilere israile hizmet eden bir işçi olmaktan, sürgün edilmekten ya da öldürülmekten başka seçenek sunmuyor.

Nihai Çözüm Planı

2000 Temmuz'unda Camp David 2 görüşmelerinin, Oslo Anlaşması'ndan sonra ertelenmiş nihai çözüm konularıyla ilgili olarak (merhum) Başkan Arafat'tan tam bir teslimiyet elde edememesi nedeniyle israil, Filistin sorununu ortadan kaldırmak için kararlı bir strateji benimseyerek özellikle Batı Şeria'da yerleşim yerlerini artırma gibi yerleşik gerçekleri dayatmayı sürdürdü. Bu süreçte uluslararası yükümlülüklere, anlaşmalara veya kararlarına hiç aldırış edilmedi.

Yine de düşman medyası, işgalin Cenin, Tubas ve Tulkarm'daki şehirler ve mülteci kamplarına yönelik 'Yaz Kampları' saldırılarının nedeninin, 'Aksa Tufanı'na bir tepki ve bu 'Tufanın' Batı Şeria'da tekrar etmesinden duyulan korku olduğunu iddia etmeye çalışıyor.

Oslo Anlaşması'nın imzalanmasından bu yana israil, Batı Şeria'nın topraklarını kamulaştırma ve ilhak etme politikalarını iki katına çıkardı ve bu yönde yasalar çıkardı. Yerleşimcilerin sayısı arttı, yeni yerleşim bölgeleri kuruldu, mevcut yerleşimler genişletildi ve yasa dışı yerleşim birimleri meşrulaştırıldı. Bu süreçte Batı Şeria, daha sonra aşırı sağcı yerleşimci (Ben-Gvir) tarafından silahlandırılan 800 binden fazla Yahudi yerleşimcinin yaşadığı bir bölge haline geldi.

Filistin nüfus yoğunluğu, mümkün olan en dar kara parçasında gerçek ayrım bölgeleri halinde, etrafı duvarlar, kapılar, kontrol noktaları, çevre yolları ve her yönden Yahudi yerleşimleriyle çevrili olarak izole edildi. Ayrıca, Filistinlilerin inşaat yapma hakları 'B' olarak sınıflandırılan bölgelerde ve daha sonra 'A' olarak sınıflandırılan bölgelerde kısıtlandı.

Öte yandan, düşman güçleri, Filistin direnişini bastırmak amacıyla bir dizi saldırı gerçekleştirdi. Bunlar arasında en meşhuru 2002'deki "Savunma Duvarı Operasyonu", ardından 'Çimen Biçme' politikası ve 'Dalgakıran' operasyonu ile durmaksızın devam eden işgaller yer almaktadır.

Bu saldırılar karşısında, dini siyonist ve Yahudi Gücü partileri "Nihai Çözüm Programı" açıkladılar ve bu program temelinde, marjinal (Kahanist) olmalarının ardından Likud ile birlikte siyonist siyasi karar alma mekanizmasının merkezini oluşturmak üzere seçildiler.

"Nihai Çözüm Programı" siyonist stratejinin bir parçası olarak, demografik değişiklikleri zorla hızlandırmayı, zorla tahliyeyi teşvik etmeyi ve 2005'te Gazze ve Batı Şeria'nın kuzeyinden çekilme yasağının kaldırılmasının ardından Batı Şeria ve Gazze'yi yeniden işgal etme imkanını açmayı amaçlamaktadır.

Eğer 'Yaz Kampları' operasyonundaki saldırılar ile 'Aksa Tufanı' arasında bir ilişki varsa, bu ilişki şudur: Amerikan yönetiminin ve genel olarak Batı'nın Gazze'deki siyonist suçlarına göz yumması, Arapların ve Filistin Yönetimi'nin bu suçlar karşısındaki acizliği ve hareketsizliği, israilin Batı Şeria'daki saldırı ve suçlarını açıkça sürdürmesini teşvik ediyor. Bu durum, Ben-Gvir'in Mescid-i Aksa'da bir Yahudi sinagogu inşa etme çağrısına kadar varmaktadır.

‘Yaz Kampları' operasyonunu, işgalin Filistin sorununu ortadan kaldırma stratejisinin bir parçası olarak ve açıkça ilan edilen "Nihai Çözüm Programı" bağlamında anlıyoruz. Ayrıca, Aksa Tufanı'nı, bir yüzyıldan fazla süren saldırılar, soykırımlar ve komploların uzun bir sonucu olarak görüyoruz, 7 Ekim'de başladığı şeklinde anlamıyoruz. (İLKHA)