Bismihi Teala.
Kışın zemherinde okulların tatile girmesi hoş.
Belki de gerekli.
Kendi öğrenciliğimden bilirim,
eğitim öğretimin güz dönemin yorucu ve zor geçtiğini…
Yine de kara, kışa aldırış etmeden kilometrelerce yol gittiğimi,
'Düz dam' evlerin yüksekliğini aşan kara minnet;
tabanına kadar ıslandığımı trabzan lastiklerim,
koyun yününden örülmüş çoraplarım bilir, bir de ben.
Gerçi şimdiki bebeleri, tıfılları servis kapının önünden alıp
kapının önüne bıraksa da yine de eskide olmayan envai türü
hastalıklarla ve illetle başları dertte…
Ee tabiki, zahmetsiz rahmet olmaz!
Bireyin zihnini dinlendirmeye cidden ihtiyacı yok mu?
Tatili hak etme ya da hak etmeme yaklaşımın getirisi var mıdır?
Ailelerin başarıda övüngen bir tavır sergileyip katkı sahibi oldukarını ifade etmeleri
doğal bir hal iken, başarısızlığında hanesine hisse çıkarmaması tutarlıca mı?
Ne olursa olsun,
öğrenim yaşında olan çocuklarımızın eğitim ve öğretimlerinde karnenin bir ucu bize bakar. Yani biz ebeveynlere bakar.
Tatil demişken belki öğrenim yönünde 'mola' olarak düşünmek gerek.
Oysa eğitimin tatili, ataleti olmaz, olamaz.
Öğretime ara verilen bu iki haftalık süreç,
eğlenceli, verimli ve nitelikli zaman geçirmeye dönük aktiviteler için
Çok da sermaye gerektirecek şeyler olmasa gerek.
Ailecek sıla rahim yapmak,
Tebdili mekan yapmak,
Huzura eriştirecek manevi gezintiler yapmak,
Ufku açacak ailecek film, belgesel, animasyon izlemek,
Misafir ağırlamak, misafirliğe gitmek,
Akranlarıyla vakit geçirmesine fırsat tanımak,
Stresi giderecek, gönlü okşayacak kitap okumaları yapmak
Ve daha yapılabilecek öyle şeyler var ki…
Yeterki belli bir plan, düzen ve gaye güdülsün.
Kalın sağlıcakla…