Götürdüler seni, ben daha bir sabi iken

Ansızın gece vakti, alem uykuda iken

Ellerinde kelepçe, yüzünde ise hüzün

O zalimler hoyratça, seni götürür iken

Binerken sen mazlumca, babam, o arabaya

Bize tebessüm ettin, son kez dönüp arkaya

Ağlamaktaydı annem, annem bitkin, perişan

Biz ise sessiz idik, yabancıydık  ‘’veda’ya

Epey garipti ilk gün, yokluğun belli idi

Sen yoktun sofrada, lokma boğazdan geçmedi

Şen değildik biz artık, gönülde acı, keder

O gün anlamıştım ben, hayat sensiz zor idi.

Günler, haftalar geçti, geldik ilk ziyarete

Sen, eski sen değildin, o an düştük dehşete

Eli kopası cani, nasıl kıydı ki sana?

Pehlivanlar dayanmaz, bu ağır eziyete.

O gün öğrettin bana, bedelsiz olmaz imiş

Bulunduğun mekandan, nice kahraman geçmiş

Müdavimi buranın, peygamber ve alimler,

Bu mekana uğramak, Yusuf’tan miras imiş

Tez yapıldı mahkemen, karar ise müebbet

Suçlular kol gezerken, buydu sana adalet

Uzağa götürdüler, ‘’sevk’’ dediler adına

Oysa bu ‘’sürgün’’ idi, cezaydı asıl niyet

Ve yıllar çabuk geçti, kocaman adam olduk

Çıkagelirsin diye, yolun gözleyip durduk

Yardımcımız Allah’tır, O ki ‘’Zu’ntikam’’dır

Yıllar yılı büyüyen, hasrete biz gem vurduk.

HÜSEYİN ŞAYIK-NUSAYBİN

NOT: Bu şiir, öncelikle mahpus Babam Hacı

Hayrettin’e sonra da tüm Yusufiler’e ve onların

yolunu gözleyen çocuklarına ve ailelerine ithaftır.