Hüseyin Kaya / Haber - yorum

Leyla Zana, Karayılan, Dağlıca… Ahmet Türk, Öcalan, Silvan… Osman Baydemir, Karasu, Reşadiye…
Bu üçlemeler size bir şeyler hatırlatıyor mu?
Birebir uymayabilir; ama genellikle böyle işler süreç.
Barıştan söz eder bir siyasi, destekler mahiyette açıklama gelir liderlikten, sonra saldırı…
Hükümet diş gıcırdatır, muhalefet şahinleşir, medya savaş tamtamları çalar.
Sonrası mı?
Ahmet Türk, bir anda güvercinlikten şahinliğe terfi eder.
Osman Baydemir, panzerlerin üzerine çıkıp poz verir, bu hareket onu kesmez, Kürt halkının Ak Partili Kürt vekillerin yüzüne tüküreceğini söyler.
Sıra Leyla Zana’da.
Yarın ne der hiç belli olmaz.
Olan çözüm için bekleyenlere olur.
Zaman müsait, zemin müsaitti.
Barış mesajları veriliyordu dört bir taraftan.
Amerika işin içindeydi ya o yüzden birçok kişinin içi rahattı.
“Bu kez tamam” diyorlardı.
Sonra büyük bir saldırı…
Biri günah keçisi ilan ediliyor, şahin-güvercin hikâyeleri anlatılıyordu.
“Yine Bahoz” diye başlıklar atılıyordu.
Her şey aynı minvalde yürüyordu.
Yani dememiz o ki, değişen bir şey yok!
Bu bir kısır döngü ve çıkış yok!
Cenazeler geliyor ve klasik süreç devreye giriyor.
Bayraklar asılıyor her yere.
Sloganlar atılıyor.
Birileri siyasi rantın peşinde koşarken, olan annelere oluyor.
Anneler ağlıyor.