Bir bahar günü öğle vaktiydi, okul çıkışı eve doğru giderken yolda ufak siyah çakıl taşlarına bakıp yürüyordum. O ufak siyah taşlar arasında parlayan cam parçacıkları gözüme ilişti ve birden aklıma Mekke’deki cahiliye devri geldi. Bu cahiliye devrinde kız çocuklarını diri diri toprağa gömen, helvadan, tahtadan, taştan yapılmış putlara tapan akılsızlar aklıma geldi.
Böyle bir zaman da bir nur parladı Mekke’de ve bu nur Muhammed’i Nurdu. Ve bu Muhammedi Nura inananlar o siyah çakıl taşları arasında parlayan cam parçacıkları gibiydi. O siyah çakıl taşları arasında durmayıp parlayan nurun etrafında dönenlerdi. Vücutları, cayır cayır yanan ateşlerin üzerine yatırılıyordu. Fakat onlar geri adım atmıyorlardı. Kızgın çöl ateşi altında sırt üstü yatırılıp ve üzerine üç kişinin zorla kaldırabileceği kayalar konuluyordu. Amma yine de “ehad ehad” sesi heryeri inletiyordu. İşte Muhammed’i Sevda Muhammed’i Aşk böyle birşey.

Hani peygamberimiz benim ashabım gökteki yıldızlar gibidir demişti ya ve o gökteki yıldızlar nasıl ki gecenin karanlığını yırtarcasına etrafını aydınlatıyorsa, şimdiki kararmış ,taşlaşmış ve siyah çakıl taşları gibi olan kalpler Muhammed’i Nura ulaştırmak için o siyah çakıl taşları arasındaki parlayan cam parçaları gibi olmalıyız.
 

Recep Demiral / Adıyaman (Kahta) - Yaş: 17