Özgürlük kavramı benim için ruhun ve akıldan çok bedenin dış etkenlerden veya herhangi bir şarta bağlı olmama durumuydu. Bedenin özgürse, aklın ve ruhun özgürdür. Bu mantık ile özgürlüğü değerlendiriyor ve böyle düşünüyordum ta ki cezaevinde bir açık görüşe gidene kadar…
 

Onları ilk görünce özgürlüğü elinden alınmış veya özgürlüğü tamamen kısıtlanmış insanlar olarak görüyordum. Onlarla konuşmaya başladım, onları iyice gözlemledim bunu neden yaptığımı bilmiyordum. Sanırım empati kurmaya çalışıyordum fakat gözlemlerimin sonucu beni çok şaşırtmıştı, bir an için onların mahkum olmadığını düşündüm ve kendime sorular sormaya başladım…
 

Sürekli ziyaretlerine gidip geliyordum. Onların bir an için mahkum olduğu düşüncesi yerini onların tamamen özgür olduğu düşüncesine bırakmıştı… Onlarda ki; Samimiyeti, teslimiyeti, muhabbeti itaati, gayreti, hoşgörüyü ve niyeti görünce anladım ki asıl “mahkum” benmişim… Yüreğine prangalar vurulan, yüreği demir parmaklıklar ardında olan benmişim… Özgürlük hakkında ki düşüncelerim tamamen değişmişti. Artık benim için özgürlük: Allah’a iman etmek ve ona bağlı kalmaktı, şartların ne olduğu bir önem arz etmiyordu. Çünkü bedeniniz bir yere hapsedilebilir ama yüreğiniz asla..
 

Üstadında dediği gibi: İmanı olana zindan saraydır, imanı olmayana sarayda zindandır. Bu yazıyı, bu gerçeği görmeme vesile olan Elazığ E Tipi Kapalı Cezaevi E/3 koğuşunda yatmakta olan ağabeylerime armağan ediyorum..