Batman’dan Diyarbakır’a Peygamber Sevdasını taşıyan tren tıklım tıklım dolduğunu görüyordum. Böyle bir teveccühü, peygamber sevdası için tren vagonlarına bindiğim ilk defa görüyordum. İnsanların peygamberi sevda için yaptıkları bu teveccüh görülmeye ve yaşanılmaya değerdi.

Trendekiler hiç durmaksızın ona salavat-ı şerife getiriyorlardı. Coşkuların en güzeli heyecanlarının en tatlısını yaşıyorlardı peygamber sevdalıları. İnsanların yüzlerindeki tebessüm ve gözlerindeki berraklık peygamberlerini ne kadar özlediklerini anlatıyordu. Ya durmaksızın getirilen tekbirler! Göğü arşı titretiyordu. Muhammedi sevdayı taşıyan tren her zaman ve her devirde anılacak anılar yaşatıyordu.

Hele bir teyze vardı, bahçesinden treni görür görmez trenle beraber tekbir getire getire koşuyordu. Muhammedi sevda ile olmak mutlulukların en güzeli ve Muhammedi sevda ile yaşamak yaşayışların en güzeli idi. Muhammedi sevda hiç görülmemiş, bir şekilde yoluna devam ediyordu. Trenin içindeki insanların birlikteliği Müslümanların nasıl bir kardeşlik yaşaması gerektiğini gösteriyordu. Onların birbirleriyle olan bağlılıkları ve samimiyetleri insana kendi kan bağından olan kardeşlerine bile yapılmayacak kardeşliği yaşatıyordu.

Çünkü Muhammedi sevda ile beraber idiler. Onu anlamak için yaşamak için yol alıyorlardı. İşte bu sevda sevdaların en zirvelerini yaşatıyordu. Bu insanlar peygamberleri ile karşılaşacak gibi, onunla muhabbet edecek gibi bir duygu içerisinde idiler. Tren Diyarbakır istasyon meydanına vardığında peygamber sevdalılarının inişleri ile beraber başka bir heyecan ve coşku vardı. Peygamber sevdalılarının yol güzergâhında getirdikleri tekbirler ve salavatlar bir an bile dinmedi.

O gün yeryüzü salâvat-ı şerifleri taşıyan meleklerle dolmuştu. Artık peygamberi sevdayı taşıyan tren amacına ulaşmıştı. Muhammedi âşıkları mevlid alanına ulaştırmıştı.