Mekke’de yabancılar için can, mal ve namus emniyeti kalmamıştı. İsteyen istediği yabancının malını alıyor, karşılığında tek kuruş ödemiyordu. Âciz ve güçsüzler her türlü zulme maruz kalıyor ve bunlara karşı koyma cesaretini gösteremiyorlardı. Bu vahşet saçan manzaraya bir çare bulunması gerekiyordu.

Namus ehli, haksızlık karşısında vicdanı ızdırap duyanlar, cemiyetin emniyet ve asayişini düşünenler tarafından “Hilfu’l-Füdul” adındaki cemiyet kuruldu. Peygamber Efendimizde bu cemiyetin içinde yer aldı. Nitekim, nübüvvetten sonra da, mezkûr cemiyete katılmış olmaktan duyduğu memnuniyeti şu ifâdelerle beyân buyuracaktır:

“Abdullah bin Cud’â’nın evinde yapılan yeminleşmede ben de bulundum. Bence o yemin, kırmızı tüylü develere sahip olmaktan daha sevimlidir. Ben ona İslâmiyet devrinde bile çağrılsam icâbet ederim.”

Şimdi, tam bu noktadan kendi toplumumuza bakalım. Çok eskilerin zulümden kast ettikleri ağa düzeni, sopa gücü, maraba; şehir yaşamında gasp, tefecilik, zorbalık şeklinde kendini göstermekte. Aklı selim, dinine bağlı, madden ve manen güçlü, vicdan sahibi, dik duruşlu, hakkı gözetecek erdemli insanlara ve böyle bir cemiyete ne kadarda çok ihtiyaç duyulmakta. Emin ve güven dini olan İslam huzuru için insan; bireyden aileye, oradan topluma uzanacak bir hayır çağrısına muhtaçtır.

Ticarette, sosyal yaşamda, akraba ve komşu ilişkilerinde yaşanan sorunların çözümü için fikir alışverişinde bulunulacak, hoşgörülü ve hayra çağıracak, zulmü durduracak sözü dinlenilecek, dargınları barıştıracak, kan davalarını çözecek erdemliler bekleniyor. Bana ne, her koyun kendi bacağından asılır, düşenin dostu olmaz, sözlerinin arkasına sığınıldığı sürece bir olayda şahit bulmanız veya danışmanız imkansız hale gelmekte.

Hayrın yeniden çağrısı, toplumsal huzurun oluşması, haksızlıkların ortadan kalkması, mazlumlara dayanak oluşması, erdemlilerin içimizde yeniden nüzul etmesi duası, gayreti ve temennisiyle…