İbni Haldun “Şehirlerin bir ruhu vardır, insanlar zamanla yaşadıkları şehrin ruhuyla özdeş hâle gelir” demiş. Bu sözü duyduktan sonra ise bize yaşadığımız şehri ve ruhumuzu sorgulamak düşüyor...

İnsan davranışını anlamak için tabiri caizse çok kafa yormaya gerek yok. Bir insanın karakterini yansıtan en iyi şey içinde bulunduğu çevredir. Çevreyi iyi gözlemleyebilen insan, insanı iyi tanıyabilen insandır. Beton yığınları arasında kalmış bir ruh ile doğal ortamın rahatlığından faydalanan bir ruh elbette ki aynı hisleri yaşayamaz, aynı kelamları konuşamaz. Ömrünün hepsini karnını doyurmakla geçiren bir insanın sonu hem ruhunun hem de bedeninin obezite olması ile sonuçlanır. Sadece bedenin ön planda tutulduğu bir çevrede ruh açlıktan ölür ve bir süre sonra tüm duygu ve işlevlerini yitirir...

İnsanın yaşadığı coğrafya onun kaderidir. Yaşadığı yeri ruhuna uygun hale getiremeyen insanın kaderi bir süre sonra kedere dönüşür ve içinde kaybolduğu dünyasının duvarları üstüne üstüne gelmeye başlar...

Daha iyi yaşam şartlarını elde etmeye çalışan insan metropollerin girdabına sığınır. Yoğun, yorucu, donuk bir hale gelen bu döngüde bilinç kaybı yaşar ve hedefinden şaşar. Bir süre sonra ise asıl hedefinin yerine yeni hedefler koy(durul)muştur “günü kurtarmak”

Bu döngü içinde yuvarlanmaktan kurtulmanın basit formülleri vardır aslında...

1)      İnsan bilinçli bir varlıktır ve kendi kaderini kendisi oluşturur. Kaderimizi avantaja çevirmekte bizim ellerimizdedir kedere çevirmekte...

2)      Yaşadığımız coğrafya bizim ruhumuzu oyun dışı bırakıyorsa, biz ruhumuzu oyuna dâhil etmeliyiz. Unutmamalıyız ki ruhun hayata egemen olmadığı yerde liderlik bayrağını elinde tutan çok olur.

3)      Ruh-beden-çevre birbirlerinin tamamlayıcılarıdır. Hiçbiri birbirinden bağımsız bir anlam ifade etmez. Çevreye karakterini kazandıran ruhtur, ruhun kişiliğini oluşturan ise çevredir.

4)      Yaşadığımız coğrafya bizim kaderimizdir, elimizi kolumuzu bağlayacak kederimiz değildir...

RUMEYSA ÜLSEN