Hicran Dursan / doğruhaber

Bilindiği üzere İslam tarihinde Mekke'den Medine'ye hicret olmuştu. Türlü zorluklardan dolayı yapılmıştı bu hicret.  Medineli Müslümanlar Muhacirleri muhabbetle samimiyetle karşıladıkları gibi onlardan hiç bir yardımı esirgemiyorlardı.

Ensar ile Muhacirlerin araları pekişsin diye Efendimiz onları toplayarak kırk beş Ensar kırk beş Muhaciri birbirlerine kardeş yaptı. Fakat bu kardeşlik eşleşmesini Resulullah rastgele değil de eşleyeceği kişileri inceden inceye tetkik ederek uygun bulduklarını birbirine eşlemiştir. Bu sayede zevk, mizaç, hassasiyet itibarı ile birbirlerine uygun olmuşlardı. Dolayısıyla bu durum onları birbirine sıkıca kenetlemişti. Ensarlar Muhacirlere evlerini açıp bütün mallarını paylaştılar. Araları o kadar iyiymiş ki iki eşinden birini vermek isteyen Ensar bile olmuş. Hatta Ensarlardan biri vefat ettiğinde mirasçısı olarak onun Muhacir kardeşi olurmuş. Bu durum Bedir savaşından sonra değişmiş, ayet nazilinde yakın akrabaya verilmiştir. Hurmalıkları olan Ensar, Muhacir kardeşleriyle yarı yarıya paylaşıyorlardı. Fakat Muhacirler ziraatla uğraşmayı pek bilmezlerdi. Bunun üzerine kardeşlik bağı yine araya girerek onlara verdikleri hurmalıkları da işleyip hasadını onlara karşılıksız teslim etmişlerdir.

Tarih birçok göçe şahit olmuştur. Ama böylesine manalı, böylesine ulvi bir hicreti, dışarıdan gelenlerle yerlileri arasına gönülden sarılma, muhabbetle birbirleriyle kaynaşma, kucaklaşma o tarihe kadar hiç görülmemişti. Biliyoruz ki tarih tekerrür ediyor, ama böyle bir kardeşliğin tekerrürü mümkün müdür bilemeyiz...