Sonu olmayan bir tüneldeyim... Ne yaptığını bilmez bir çıkış yolu aramaktan aciz bedenim ve o acizlikle beraber gelen bir ses bana ‘’Nereye gidiyorsun’’ diyor. Bense sadece ona yaklaşmaya çalışıyorum. O sesle irkildim birden ‘’Sen ona öyle yaklaşamazsın’’ diyor. Ve o sesle acizliğimi, yalnızlığımı bir kez daha en derinden hissediyorum. Aynı anda bir ses daha “Bu tarafa” diyor. Bu sesle kalbimin yarıldığını gözlerimin yerinden çıkmış olduğunu bir kez daha anlamış oluyorum. Yeter artık! Aynı anda gelen bu sesler... Bu seslerle kafamın içindeki ardı arkası kesilmez sorular... Bu seslere bir çözüm, bu sorulara bir cevap bulmak istiyorum.

Ve o anda bir ses daha hayır hayır bu... Bu ses parçalanmış bedenimin her bir parçasının bir köşeden gelip birleşmesini sağlıyor. Her Allah-u Ekber sesiyle yeniden doğduğumu, duran kanımın yeniden aktığını hissediyorum. Yeniden doğduğumu ve yeniden hayata başladığımı... Ve tekrar sonu olmayan bu tünelden çıkmaya çalışıyorum. Tekrar kalkmaya çalışırken aniden gelen gözalıcı bir ışıkla ve bir o kadar da şaşırtıcı bir sesle kendime geliyorum. Bu ışık dünyamı ve bu ses de kalbimi aydınlatıyor. Bu bir ayak sesi... Tünelin sonunda bana doğru gelen bu sesin sahibinin atıldığı her adımda yüreğimde korku aklımda soru işaretleri bırakıyor. Acaba bu, o mu? Bana elini uzatıp günah bataklığından kurtaracak kişi mi? İşte tam bu sorulara cevap bulmuşken aniden karşımda duran ayak sesinin sahibini görüyorum. Üzerinde beyaz bir kıyafet ve başında’da yeşil bir sarık var. Yüzünde ay ışığı kadar göz kamaştırıcı bir nur var ve o nurlu ellerini bana uzatıyor. İşte o anda kalbimde ki kelebeklerin uçuşurken çarpıştıklarını en derinden hissediyorum. Ve bende elimi ona doğru uzattığımda bir göz açıp kapamayla kendimi dünyanın boşluğunda zifiri karanlıktaymışım gibi hissediyorum. İşte önümde iki kapı ve seçim sırası... Birinci kapı sınırsız uzunlukta ve göz kamaştırıcı parlaklıkta. İkinci kapı ise büyük bir genişlikte. Tam o sırada sol tarafımdan tüylerimi diken diken eden kalın bir ses işitiyorum. Bana geniş kapıyı tercih etmemi orada çıkış yolu bulacağımı söylüyor. Aman Allah’ım yine mi bu ses? Bu sefer sağ tarafımdan birinin bana haykırdığını işitiyorum. Daha akıllanmadın mı? Ürpertici seslerin sahibini bulamadın mı? Bu ses nefsime atılan büyük bir tokat olmuştu. Na’pıyorum ben? Tüm gücümü toplayıp sağ kapıya doğru yöneldim. Ama sol tarafımda ki ses buna izin vermiyordu. Yeter! dedim artık, yeşil sarıklı nur yüzlünün hatırına, karanlık gölgemin altında ki ışıklı yol hatırına, ümmeti olmakla şereflendiğimiz peygamberin hatırına dedim ve kapıyı açıp kendimi onun sonsuz derinliklerine bıraktım...

Elif Gengi / Ağrı (Doğubeyazıt) - Yaş: 15