ŞEYDA ÜNAL / DOĞRUHABER

TÜM KAPILAR KAPANDIĞINDA EN BÜYÜK KAPIYI AÇAN, KAPINA GELDİK EY RAHMAN! 

Güvercinler uçuyor göklerde, bembeyaz kanatlı tertemiz pirüpak güvercinler. En ufak bir hışırtı sesi dahi yok göklerde kanat sesleri çok mu çok…  Güvercinlerin hemen altında uçsuz bucaksız dibi görünecek kadar temiz olan engin bir deniz uzanıyor. Hayal edip gözlerinizin önüne getirin, ardından dünyanın güneşin etrafında döndüğünü hesap edin. Coğrafya değil şu an derdimiz, her aydınlığın ardında karanlıkların olabileceği bilincindeyiz… Karamsar olmak değil niyetimiz, biz ümit ile korku arasında gidip gelmeliyiz…

Düşünün ki sırat köprüsünden geçiyorsunuz, işte o an bile bir imtihan veriyorsunuz. Zira siz orda dahi bir korku ile ümit arasında olmalısınız. Her an sırat köprüsünden aşağı düşebilmekle duyduğunuz korku karşıya kalan az mesafeye olan ümidinizle eşit seviyede olmalı. Bir adam bütün ömrünü namaz kılarak ibadet ederek geçirmiş. Hesap günü gelip çattığında Allah amellerini teraziye koymadan evvel sormuş “Benim rahmetimle mi amellerini tartayım yoksa yalnızca senin amellerinin karşılığını mı vereyim?” Adamın sırtı dik, kendinden de amelinden de emin.  Benim demiş, benim amelim benim ibadetlerim bana yeter. Allah (c.c) 500 senelik ibadetini bir kefeye bir gözünü bir kefeye koymuş.  Bir saniyesini bile boşa harcamayan adam o 500 senesini ibadete veren adam… Bir gözünün karşılığını 500 seneyle veremeyen adam…

Tabi adam pişman, affetmiş Rabbimiz… Allah`tır her zaman bağışlaması büyük olan… Tüm kapılar kapandığında en büyük kapıyı açan… Kapına geldik Ey Rahman! Şüphemiz yok affından, varsa bir şüphemiz o da günahlarımızdan… Kapına geldik ey Rahman! Affedenlerin en cömerdi, sevdiğin kulların arasına al bizi…