RUMEYSA ÜLSEN / DOĞRUHABER

“Beni görmedikleri halde bana iman eden kardeşlerimi görmeyi çok isterdim” dedi Resûl... bu sözlerinin içinde bir hasret, bir temenni ve bir özlem vardı...

O kardeşleri Onu görmeden sevip özlüyorlardı ve görmedikleri kişinin asırlar önce getirdiği şeylere iman ediyorlardı.

Peki, neydi kardeş kabul etmek, kardeş olmak?

Kardeş olmak mesafeleri engel saymamaktı, içmek istediğin son damla suyu kardeşine verebilmekti, Allah`ım ahirette vücudumu öyle büyüt, öyle büyüt ki cehennemde başka mümine yer kalmasın diyebilmekti... Resûle kardeş olmak Onu görmeden bile sevebilmek, özlem duymak, Ona güvenmek ve getirdiği dini yaymaktı...

Peki, biz bu sıfatlara ve daha fazlasına sahip, o varlığı özlenen kardeş miyiz?

Resulün ve ashabın sevgisini içimizde gerçekten barındırabiliyor muyuz? Yoksa sadece işimize gelince mi bu hadisi hatırlayıp mutlu oluyoruz? Kendi nefsimizden önce onların nefsini koruyabiliyor muyuz?...

Resûle kardeş olmanın bedellerine katlanabiliyor muyuz?

Bu devirde gerçek kardeş olabilmek zor zanaat, belki de bundan dolayıdır kardeş kelimesini anlayamayışımız. Bedenen kardeş gibi görünüp kalbimizi o sevgiyle dolduramayışımız...

Kardeş olabilmek gibi bir müjdeyle müjdelenirken bunu basite sayıp hatırlamayışımız...

Öyleyse gelin bari bu satırları okurken kardeş olduğumuzu hatırlayalım, özlenen kişi olduğumuzu düşünelim ve özleyelim...

Biz de seni görmeyi çok isterdik Ya Resûl...

Vallahi bizde seni çok özledik Ya Resûl...