Görmediğim ve görmek istediğim duymadığım ama duymak istediğim tadmadım ama tatmakta istemediğim hikayeler dolaşıyor her tarafta. Öyle işkenceler öyle zalimlikler Firavn’u ve Nemrud’u bile kıskandıracak şeytana bile papucunu ters giydirecek orijinal cehennem zabanilerinden kopyala yapıştır yapıp insanlara uyguladıkları.

 

Kaç kişiler, nerden geldiler, nasıl yaptılar kimse bilmiyor. İnsanca konuşuyorlar öyle ki hatta iki ayaküstünde geziyorlar elleri var ve yemekte yiyorlar evet evet insanlar ama gerisini getiremediğim ve anlam veremediğim şimdide olsa yine yapardım söylemleride var. Allah kimseye zulüm etmez ancak insan insana zulüm eder. Somaliler’in de rızıkları orda var lakin o rızkı onlardan alıp çarpanlar insan. Belki onlar bu dünyada bir köşkte yatabilirler, belki sabah kahvaltılarında kuş sütü eksik, egosunu tatmin etmiş akşam yatarken-inanki o yatışta biraz korkuyladır-sabah gözlerini açarken bu akşam da ölmedim diye homurdanarak biraz teselli olurlar. Ayetler beni teselli ediyor fazlasıyla. Cehennem ayetleri okumak hobim, mahşerdeki zalimlerin bağırışları en hitim, ve Azrail en güzel yaşam koçum. İyiki varsın.

 

Ben o zalimin yerinde olmaktansa onun işkence ettiği kişi olmayı yüzbinlerce kez tercih ederim. Hoş ben işkenceye layığım demiyorum. Ama Allah’ın o mahşerdeki sahipliğini ve işkence eden tavırları beni hem korkutuyor hem sevindiryor. Ellerim havada yukarıya doğru yalvarıyorum. İçim içimi yiyor, yumruklarım sıkık, aklımda hep bir gün deyip... Ama yetmiş yaşındaki adama ne yapayım. Bana otuzüç yaşındaki hali lazım. Oda ahirete kaldı. İşimiz Azrail’e kaldı.