Ömrümü gece gündüz mihnet hapsinde nasıl geçirdiğimi kim bilecek? Bazne beklemekten mum gibi yanıyorum, bazen de ilkbahar bulutu gibi gözyaşı döküyorum. Sen mum ışığını görüyorsun, ama onun başındaki ateşi görmüyorsun. Dışarıdan tene bakan kimse, sinenin içine, gönüle nasıl yol bulacak, içini nereden bilecek, anlayacak?

Çevganın kıvrımında bir top gibi asla kendimden haberim yok, şaşırmış bir hâldeyim. Gücüm kudretim yerindeyken bilemedim, ne fayda! Bildiğim, öğrendiğim zaman ise, gücüm kalmadı. Şimdi acz ve çaresizlikten başka bir şey bilmiyorum…