Orhan Özsoy/Doğruhaber

Anne ve baba, evladın cennete giden yoludur. Anne babanın razı olduğu kimseden Allah Azze ve Celle razı olur. Merhamet ve şefkatin insan hayatındaki eşsiz birer numunesidir anne ve baba… Bir çocuk dünyaya gözlerini açtığında anne ve babanın merhamet dolu kucağında sarmalanır. Anne ve babanın sevgi ve şefkat dolu bakışlarıyla büyür. Evlat ekmekle suyla değil, sevgiyle büyür.

Cenab-ı Allah, evladı anne ve babaya bir emanet olarak gönderir. Anne ve babanın çocuğuyla arasındaki bağ da fıtridir. Hayatın her ânında, her yerinde anne ve baba fıtrat gereği çocuğunun üzerine titrer. Hani kalabalık bir çarşıda küçük çocukların elinden tutulur ya kaybolmasın diye; işte anne ve baba gücü yettiği müddetçe evladının her zaman elinden tutar. Hayatın içinde kaybolmasın diye… Her çözümsüz meselede evladın sığınabileceği yerdir baba ocağı… Sırtınızı yaslayabildiğiniz, her dar günde yanıbaşınızda bulunan, teselli eden, teskin eden, anne babadan başkası değildir. Her dem şefkat, her daim sevgi tütsülenir anne babanın gönlünden… Hata yaparsınız affeder, yanlışa düşersiniz çeker çıkarır.

Anne babanın gücünün, kuvvetinin bittiği zamanlar da olur. Yaş yetmiştir, seksendir; dizlerde derman, tükeniverir ya… ihtiyarlık dönemleri ki; hastalık içinde hastalık gelir dayanır cana. İşte ol vakitte evladın şefkat zamanı, vefa devridir. Anne baba yememiş, evladına yedirmiş, giymemiş, evladına giydirmiştir. Kıt kanaat geçinirken boğazından kısıp evladını okula göndermiştir. Evlatları okumuş, iş güç sahibi olmuş, hayatını düzene koymuştur. Böyle bir evlad, hayırdan yoksun değil ise anne babasına vefa göstermeli, ömürlerinin geri kalanında ilgi ve şefkatini kemal-i lezzetle göstermelidir.

Üstad Bediüzzaman Said Nursi Hazretlerinin 21. Mektupta geçen ifadesi ile;

“Çünkü onlar, hayatlarını kemal-i lezzetle evlatlarının hayatı için feda edip sarf ediyorlar. Öyle ise insaniyeti sukut etmemiş ve canavara inkılab etmemiş her bir veled; o muhterem, sadık, fedakâr dostlara hâlisane hürmet ve samimane hizmet ve rızalarını tahsil ve kalplerini hoşnut etmektir.”

Evet, filhakika anne baba, evladının hayatı için kendi hayatını sarfetmektedir. Evladının rahatı için kendi rahatını terk etmektedir. Evladının yarını için kendi bugününü feda etmektedir.

İşte Üstad, anne babanın bu sarfını insanlıktan nasip sahibi, vicdanı ölmemiş, vefası körelmemiş evlatların nazargahına sunarak, anne ve babanın hürmet, hizmet ve gönüllerini hoşnut etmenin gerekliliğini hatırlatmıştır.