Sultan Mesud bir gün nasıl olduysa ordusundan ayrı düşmüştü. Yalnız başına, rüzgar gibi giden atını koşturuyordu. Deniz kıyısında oturmuş bir çocuk gördü. Denize bir ağ atmıştı. Sultan ona selam verdi ve yanına oturdu. Çocuk üzüntülü idi, hem gönlü kederli, hem canı bezgindi. Sultan, “Çocuğum neden böyle üzüntülüsün? Ben senin gibi üzüntülü birini görmedim.” dedi.

Çcouk, “Ey hüner sahibi emir! Biz babasız kalmış yedi çocuğuz. Bir annemiz var, o da kötürüm. Pek yoksul oldupumuz gibi, kimsemiz de yok. Bir balık tutmak için her gün ağ atar, akşama dek beklerim. Bin bir güçlükle bir balım tutunca, akşam yiyeceğimiz o olur ey emir!”

Sultan dedi ki, “Ey dertli yavrum, seninle ortak olmamı istermisin?”

Çocuk razı oldu, ortak oldular. Sultan denize bir ağ attı. Çocuğun ağı padişahlı hazinesini yakaladı. Şüphesiz o gün yüzlerce balık tuttu. Çocuk o kadar balığı görünce, “Şaşırdım, bu devlet, bu saadet benim mi?”

Sultan dedi ki, “ Ey oğul! Sana balık tutanın kim olduğunu bir bilsen, kendini kaybeder, yok olurdun. Şimdi benden daha mutlusun, yüce devlete erdin. Çünkü sana balık tutan sultandır.” Bunu dedi ve atına bindi. Çocuk ona, “Kendi payını ayır.” diye seslendi.

Sultan, “Bugün payımı almayacağım, yarın ağına ne gelirse benim olsun.” dedi.

Ertesi gün sultan saraya varınca, ortağını hatırladı.  Bir çavuşu gönderip çocuğu çağırttı. Ortağını tuttu, tahta oturttu. Herkes, “Ey sultanım, bu yoksuldur.” dediler. Sultan, “Ne olursa olsun, bu benim ortağımdır.Madem ki kabul ettik, bundan vazgeçmek mümkün değildir.” dedi. Bunu söyledi ve çocuğu da kendisi gibi sultan eyledi. Birisi çocuğa, “Bu yüceşiğe nasıl eriştin?” diye sordu. Çocuk dedi ki: “Neşe geldi, yas çekip gitti. Çünkü devlet sahibi hükümdar bir gün bana uğradı.”

Feridüddin Attar