Mevlânâ Celâleddîn-i Rumi DİYOR Kİ!

Biz gece ile savaşa girişince; onu alt üst ederiz, onun denizinden toz koparırız. Gecenin hakikatini görebilen istemez. Uykudan kaçar. Bir çok nurlu gönüller, nurlu yüzler, tertemiz canlar geceyi ihya ederler, uyumazlar, ibadet ederler, Allah`a yalvarırlar yakarırlar.

Senin nazarında gece, simsiyah bir tencere gibidir. Çünkü sen onda pişirilen gece helvasından tatmadın, gecenin hakîkatinin ne olduğunu anlamadın. Gündüz kazanç ve kâr zamanıdır. Fakat gece sevdasının bambaşka bir tadı varrdır. Gece geldi, alış verişten, kazançtan beni alıkoydu, elimi bağladı, birşey yapamaz oldum. Seher vaktine kadar gecenin de ayağı bağlı kaldı…

Senin canın hakkı için hayırlı işler yapmaktan vazgeçme, uyuma! Gaflete dalma! Bir geceyi ömründen azalmış bil, eksik say, uyanık kal, uyuma! Kendi heva ve hevesine uydun, rahatını düşündün, binlerce gece uyudun. ne olur bir gececik de sevgilinin hatırı için uyuma! Eşi benzeri olmayan, geceleri hiç uyumayan o lütuf sahibi mahbuba uy! Gönlünü ona ver! Onu kendi gönlünde bul da, sen de uyanık kal, uyuma… Sabaha kadar uyanık kaldığın; “Ya Rabb!” diye feryat ettiğin o hastalık gecesini hatırla, o geceden kork da uyuma! Binlerce defa sana sus dedim. Sözden fayda yok. Birini getir ki, binine bedel olsun, uyuma..!