Adamın biri, kavga esnasında kötü sözler edince oradakiler hemen üzerine atlayarak yakasını yırtıp ensesine okkalı bir tokat indirdikten sonra çekip gittiler. Çok kötü dayak yemişti. Üstü başı paramparçaydı. Oturup ağlamaya başladı. Sesleri duyan gün görmüş bir zat, yanına geldi ve ona şu öğüdü verdi; “Hey kendini beğenmiş adam! Ağzın gonca gibi kapalı olsaydı, gömleğin böyle gül gibi kızarmazdı.”

Evet, işte böyle kötü söz konuşanların sonu böyledir. Dışı gürültülü ama içi boş tambura benzer öyle insanlar. Baksana be adam; ateş de tümüyle dildir fakat azıcık su ile bir anda harareti diniverir. İnsan hünerliyse sussun; zaten hüneri onu konuşur. Onu anlatır. Güzel kokun varsa, konuşma. Güzel koku kendini belli eder zira. Bırak elindeki madenin ne olduğuna, mihenk karar versin.

Sadi Şirazi