“Hocam geçici olarak Bağlar`da bir ev tuttuk. Eski evimizden daha iyi ama çocuklar ‘biz evimizi istiyoruz, mahallemizi istiyoruz` diye sıkboğaz ediyorlar. Arkadaşlarını istiyorlar. Komşularımızı istiyorlar. Evlerimizin akıbetini bilmiyoruz. Bize bir yol gösterebilir misiniz?”dedi daha önceden büyük çocuğunu okuttuğum Sur mağduru bir kadın. Korku ve mutsuzluğu yüzüne vurmuş, annesinin eteklerine sığınmış on yaşlarındaki çocuğu “ama sen söz verdin evimize gidecektik” dedi eteğinden çekiştirerek. Çocuğu eteğinden iterek ve azarlayıp omzundan tepikleyerek “Aha bu kafasızlara laf anlatamıyorum” dedi kadın. Kabahati çocuğa yüklemenin rahatlığını da yaşayarak… Çocuğun özel duygularını yanında ifşa etmenin aymazlığında ve bilinçsizliğinde... Ancak yanında duran çocuğunun gözlerinin içine baktığımda; mahallesine duyduğu özlemin kendisinde meydana getirdiği travmanın gözkapaklarına vurduğunu, hislerini ancak ağlayarak ifade ettiğini, arkasından ya azar işiterek ya da dayak yiyerek bastırıldığını görmemek mümkün değildi. 

MAKALENİN TAMAMINI OKUMAK İÇİN TIKLAYINIZ