امین گونش/دغروخبر
بمب هایی که منفجر می شوند، حملات تروریستی، درگیری های مرز سوریه، همه اینها نشان می دهند که در سیاست خارجه روزهای سختی را پشت سر می گذاریم و ناامیدانه به سمت یک پرتگاه کشیده می رویم. مشاهده می کنیم که می خواهند جنگ را به کشور ما بکشانند و عاقبت ما را همانند عراق و سوریه بکنند.
به نظر میاید که دولت موفقیت در داخل را می خواهد قربانی شکست خود در سیاست خارجه بکند. به نظر من به غیر از طرفداران افراطی حزب عدالت و توسعه که در هر کاری که این حزب انجام می دهد به دنبال یک حکمت می گردند همه با این نظر موافق هستند. دیگر نمی توان بعضی چیز ها را مخفی کرد. حتی بعضی از مدح کنندگان حزب عدالت و توسعه نیز ناامدیانه آنچه را که ما از اول می گفتیم به زبان می آورند. به عنوان مثال، عبدالقادر سلوی در مقاله خود که در 16 فوریه 2016 به چاپ رسید، می گوید: طولانی شدن جنگ سوریه، برنامه آمریکا و اسرائیل بود. ایالات متحده از اول هم درباره رفتن اسد صمیمی نبود. بعداً روسیه را نیز وارد سوریه کرد. سوریه را به یک توپ آتشین تبدیل کرد و در آغوش ترکیه قرار داد.
بر تعداد کسانی که موافق این گونه نظرات هستند افزوده می شود ولی هیچ کس نظری درباره راه حل ارائه نمی دهد. خلاصه مطلب این است که دوستان قدیمی(!) یعنی آمریکا، اسرائیل و اتحادیه اروپا به ما خیانت کردند. ما به خاطر آنها با اسد و پ.ی.د جنگیدیم ولی آنها این دو را به ما ترجیح دادند. هم اکنون ترکیه در مقابل پ.ی.د تنها مانده است و حتی از این هم درمانده تر خواهد شد.
بیش از این بحث را طول ندهم و راه حل بسیار سختی را پیشنهاد بدهم. ترکیه سریعاً باید از صداقت به کسانی که به آن خیانت کردند دست بردارد و به خیانت آنها به زبان خودشان پاسخ دهد. ترکیه هر چه زودتر در "جبهه مقاومت" قرار بگیرد. تمام سیاست های مخرب آمریکا و اسرائیل در قبال منطقه را رد کرده و در برنامه های مقابل آن قرار بگیرد. به دولت های ایران، عراق و سوریه دست دوستی دراز کند و راه هایی برای ترمیم روابط از بین رفته پیدا کند. در مقابل آمریکا که ترکیه را با پ.ی.د در یک تراز قرار داد، ایستادگی کرده و به خیانت دوستانی به زبان خودشان پاسخ دهد. همان هایی که هر طور که خواستند در داخل رفتار کنند، اجازه داد. ایستادگی محکمی که در مقابل خائنین به روند مذاکرات صلح و برادری داشت، در مقابل آمریکا نیز داشته باشد.
اگر بدین صورت که گفته شد برخورد کنیم، به همان استقلالی دست پیدا می کنیم که در آرزوی رئیس جمهور و همه ما قرار دارد. در این صورت است که خود ما تصمیم می گیریم که با چه کسی چه اندازه بده بستان انجام دهیم و با تروریست های داخلی چه برخوردی انجام دهیم. در این صورت است که روابط ما با کشور های همسایه درست می شود و احتمال درگیری با روسیه نیز از بین می رود. همچنین از آنجایی که رابطه ما با ایران، عراق و سوریه درست می شود، فرصت استقلال کرد های دوست راحت تر فراهم می شود و کرد های دشمن نیز راحت تر خلع سلاح می شوند. الان وقت آن است که بحران را تبدیل به فرصت کنیم.
آیا در مقابل دوستی همسایگان، آمریکا و اتحادیه اروپا با ما دشمن می شوند؟ آیا آنها هم اکنون نیز با نگاه در چشمان ما با ما دشمنی نمی کنند؟ در این صورت، تب جنگ سوریه پایین تر آمده و اکثر آوارگان به خانه های خود بر میگردند.
اگر ترکیه با برای کردستان مستقل تلاش کند و در یک جبهه با ایران قرار بگیرد دو فتنه بزرگ امت (ملی گرایی و مذهب گرایی) از بین خواهند رفت. اسرائیل این دو سلاح خود را از دست خواهد داد. ملی گرایی و مذهب گرایی دو تهدید برای تخریب امت هستند که تنها تکیه گاه اسرائیل به حساب می آیند. اگر امت از این تهدید ها خلاصی پیدا کند، امنیت اسرائیل به خطر خواهد افتاد. غزه امن تر خواهد شد. آیا این همان چیزی نیست که ما می خواهیم؟
حال، به متحدان خود در سوریه یعنی به مخالفین چه خواهیم گفت؟ اگر بگویید این، خیانت به آنها هست، من هم می گویم که در واقعه آنها به ما خیانت کردند نه ما. اگر آنها در بین خود متفرق نشده و نمی جنگیدند شاید هم کار به اینجا نمی کشید. این کار ما می تواند به جای یک شکست سنگین، یک صلح آبرومندانه را برای آنها به دنبال داشته باشد.
حادثه دردناک اخیر آنکارا و حملات تروریستی قبلی نشان داد که عاملان آنها داعشی و پ.ک.ک.یی هستند. این دو گروه با اینکه هر دو دشمن ایران هستند چرا نمی توانند داخل ایران کاری انجام دهند؟ به این دلیل که ایران واقعاً یک کشور مستقل است. زمانی که ایران مخالفین خود را سر دار می فرستند نگران این نیست که آمریکا یا اتحادیه اروپا چه می گوید.
خلاصه اینکه خیانت کردن به کسانی که خیانت می کنند و مکر به کسانی که مکر می کنند، عین عدالت است.