محمد اشین/دغروخبر
در روابط بین انسان ها محبت هست، اعتماد هست، دلسوزی هست، وفای به عهد هست، صداقت هست. ولی در روابط بین کشور ها هیچ کدام از این ها جایگاهی ندارند. هر آنچه هست، منافع و مصالح کشور است. اصول، وجدان و حساسیت های انسانی در سایه منافع قرار می گیرند. یک کشور به آنچه تا دیروز سفید می گفت، می تواند امروز بگوید که سیاه است و به کسی که تا دیروز تروریست می گفت، امروز می گوید که دوست خویش است و یکباره آن را متحد استراتژیک خود به حساب می آورد. اگر منافعی برای خود داشته باشد آن را به آسمان ها می برد و تمام امکانات خود را در اختیار وی قرار می دهد، زمانی هم که دیگر دردی از خود را دوا نکند، آن را به گوشه ای می اندازد. این وضعیت برای تمام کشور ها و ساختار ها برقرار است.
در دولت عثمانی، فاتح سلطان محمد برای منافع کشور، برادران و فرزندان برادران خود را کشته و جمهوری ترکیه که ادامه آن است، نخست وزیر و وزرای کشور را به دار آویخته است و برای ساخت یک یادبود بزرگ برای این نخست وزیر سال های طولانی گذشته است. ژنرال های مقتدر که به جرم کودتای نظامی وارد زندان شدند، پس از مدت کوتاهی به عنوان افرادی که حقشان پایمال شده است، از زندان آزاد شدند و میلیون ها لیره دریافت کردند.
حکومت پس از سال ها جنگ با پ.ک.ک بالاخره با آنها بر سر میز مذاکره نشست و عبدالله اوجالان قاتل کودک به عنوان حواری صلح معرفی شد. تا دو سال پیش، با مراسم ویژه ای از صالح مسلم، رهبر پ.ی.د در آنکارا استقبال می شد. در انتقال قبر سلیمان شاه به مرز ترکیه، پ.ی.د با ترکیه همکاری کرد. زمانی که روند مذاکرات صلح به بن بست رسید، همان پ.ی.د گروه تروریستی اعلام شد. کار به جایی رسید که ترکیه با متحد استراتژیک خود، آمریکا جدال لفظی می کند.
این چیز ها را برای پ.ک.ک و پ.ی.د نیز می توانیم بگوییم. در این چرخه منافع، قسمت بزرگ کیک بدون شک نصیب قدرت های بزرگ می شود. ساختار های کوچک نیز گرچه فکر می کنند که سود کردند ولی متوجه ضرری که متحمل شدند نمی شوند و کمی تشویق بزرگ ها برای آنها کافیست. قدرت های بزرگ به جای هر ساختاری که مصرف می کنند به راحتی و بدون هیچ مشکلی ساختار جدیدی پیدا می کنند و یا ساختار های جدیدی برای خود ایجاد می کنند.
امروزه بزرگ ترین قدرت سلطه گر بدون شک آمریکاست. این قدرت، جهان را بر اساس منافع خود طراحی می کند. قدرت خود را روی عرق پیشانی ملل ساخته است. مظلومین را به جان هم می اندازد و بی رحمانه بر آنها مسلط شده و حاکمیت خود را دیکته می کند. برای آن، دوست و هم پیمان هیچ معنی ندارد. اگر به کسی یک لیره می دهد، قطعاً صد ها لیره از آن سود می گیرد. امروزه در خون هایی که در سرتاسر جهان ریخته می شود، به صورت مستقیم یا غیر مستقیم دخیل است. ویتنام، عراق، سوریه، افغانستان، فلسطین، پاکستان و تمام مناطقی که مشکل دارند، یا اثر آمریکاست و یا اثر انگلیس. همان انگلیس که آمریکا این میراث را از آن گرفته است. بیداری ملل، ایستادن آنها بر روی پای خود و اتحاد آنها بزرگ ترین کابوس آمریکاست. برای پیشگیری از آن، به هر راهی سر می زند، هر عملی را مرتکب می شود. آمریکا تا دیروز خود را دشمن بشار اسد نشان می داد ولی امروزه برای تداوم رژیم اسد تلاش می کند. به بهانه اینکه حقوق کرد ها را خواستار است، در داخل امت اسلامی فتنه انگیزی می کند، از کرد ها به عنوان چماق در مقابل ترکیه، عراق، سوریه و ایران استفاده می کند.
به نظر آمریکا پیر شده است زیرا بیش از اینکه از قدرت خود استفاده کند، از ذکاوت و شیطنت خود استفاده می کند و به دنبال تداوم حضور خود با توسل به راه های بدون خرج و مصرف و از روی اختلافات است. به اختلافات موجود، موارد جدید تری اضافه کرده و ممالک اسلامی را به زمین های مرگ تبدیل می کند.
اگر ما به عنوان مسلمانان از سیاست ها و هم پیمانی های متکی به منافع دوری نکنیم و به وعده های پوچ آمریکا و متحدان آن اعتماد کنیم، مجبور به پرداخت عوارض سنگین آن در آینده خواهیم شد. آمریکا، نه دوست و متحد کرد هاست، نه ترک ها، نه عرب ها و نه مسلمانان. آنها فقط به فکر این هستند که چگونه می توانند سلطه خود را ادامه دهند.
ما، منسوب به دینی هستیم که دوستی، صداقت و وفای به عهد را جزء اولویت ها می داند. همان پیامبر که برای مطعم بن عدی که در بازگشت از طائف، وی را تحت حمایت خود گرفت، گفته بود "کاش مطعم زنده بود و می آمد و از من می خواست که این اسرا (مشرکین مکه که در جنگ بدر اسیر مسلمان ها شدند) را آزاد کنم. من هم به خاطر وی آنها را آزاد می کردم." به دلیل پیمانی که داشت، ابو جندل را که دست به زنجیر به حضور خویش رسید، به مشرکین تحویل داد. بعد از اینکه خُزاعی هایی که در صلح حدیبیه به عنوان متحدین مسلمانان پذیرفته شدند، تحت حمله قرار گرفتند، گفت: "اگر به خُزاعی ها کمک نکنم، دیگر هیچ کمکی برای من صورت نگیرد."
امروزه برای نجات امت اسلامی، در هر زمینه از جمله در روابط خود با مسلمانان و غیر مسلمانان راهی جز دنبال کردن راه نبوی نداریم.