Suriye rejimi tabiri caizse iki arada bir derede kalmış durumda. Çünkü rejimin liderleri; "Eğer biz halkın taleplerine bir ölçüde cevap verirsek bunun sonu gelmeyecek, halk daha fazlasını isteyecek. Nihayet bu rejimin çökmesi ve onun yetkililerinin yargılanmasıyla sonuçlanacak" diye düşünüyorlar.

 

Fakat öte yandan bu anlayışla halka karşı güç kullanarak yönetimde kalamayacaklarını da düşünmeye başladılar. Bu da bir taraftan manevra alanlarını daraltırken diğer taraftan da karar alma kabiliyetlerini zayıflatıyor.

 

Suriye rejimi, arap dünyasının en batısından ve en doğusundan iki örneğe dikkat etseydi bu duruma düşmeyebilirdi. Bu iki örnek; Fas Kralı 6. Muhammed ile Umman Kralı Sultan Kabus Bin Said`tir. Çünkü bunlar, gösteriler başlar başlamaz halkın taleplerine cevap verdi. Hızlı reformlar yapıldı.

 

İki ülkede de seçimler yapıldı, siyasi haritalar değişti. Böylece halkın öfkesi bir ölçüde dindi. Bazıları, bunların kymeti olmayan siyasi manevralar olduğunu söylüyor. Haklı sayılabilirler, ama sonuçta halkın taleplerine cevap vermek, bu da halka bir özgüven kazandırarak yönetimlere karşı daha cesur olmalarını sağlıyor. Yönetimler de bunu bildiğinden ona göre hareket etmeye başlıyor.