Cuma günü sınavdan çıktıktan sonra acele bir şekilde eve geldim. Üzerimi değişirken gazetem de eve gelmişti. Gazeteye bakmadan alıp çarşıya doğru hızlı adımlarla yol almaya başladım. Garda Bünyamin` le buluşup İzmit`e gidecektik. Gara vardığımda akşam ezanı okunuyordu. Bünyamin ile kucaklaştıktan sonra trene bindik. Elimizde gazetemiz yol almaya başladık. Bünyamin`in "haydi inelim" demesiyle başımı kaldırdım. Vardık mı diye sorunca; Abi sen gazeteye dalmışsın gözlerin bozulacak. Demesiyle beraber gülüştük.

 

Trenden inmiştik. soğuk bir rüzgar esiyordu. Üstüne yağmurun yağmasıyla daha da soğuk oluyordu. Biraz yol aldıktan sonra yolun kenarında oturmuş bir adam gözümüze takıldı. Ayağında çorap yok ayakkabı yok soğuktan tir tir titriyordu. Sanki şoke olmuş bir hali vardı. Yolumuza devam etmeye başladık. Biraz yol aldıktan sonra hep muziplik yapan Bünyamin`in durgunlaştığını ve kendi kendine sayıkladığını fark ettim. Yolun yarısına varmadan ani bir kararla Bünyamin "Abi geri dönelim" dedi. Ben şaşırmıştım. Neden? diye sorunca "şimdi görürsün" dedi. Geri döndüğümüzde yine sayıklıyordu. Dikkat kesilince "inşallah ordadır" diye dua ettiğini fark ettim. Yolda karşılaştığımız adamın yanına yaklaşıp kendi çorabını ve ayakkabını çıkarıp adamın ayağına giydirdi. Ona "bana dua et" diye istekte bulunarak "gidelim" deyince kendime gelebildim. "Allah`ım kendi ihtiyacı olduğu halde başkasının ihtiyacını gidermek" ne büyük bir erdem tıpkı ashabı kiram gibi .Yolda yürürken Bünyamin bana "Abi sanki şuanda bana cennet vaat edilmiş gibi kendimi mutlu hissediyorum. Ben hayatım boyunca böyle mutluluklardan çok az tattım." demesiyle ne kadar mutlu olduğunu ifade etmeye çalışıyordu. Yolda yalın ayakla yol alması sanırım hayattaki en güzel en konforlu yürüyüşlerden biriydi. Bünyamin için.