Meşhur tabirle İlk İntifada, daha önceleri yalnızca israillilerin Merkava tankları ve ABD’nin ‘barış elçileri’ için kullanılan bir bölgeyi, ilk kez, tüm Filistin halkı için siyasal yol haritası olacak kolektif bir bilince ulaştırdı.

İntifada, mücadeleyi Arap başkentlerinden alıp Filistin’e taşıdı ve daha da önemlisi, sıradan Filistinlileri israil işgalini bitirme seferberliğine dâhil etti.

Kavgada geleneksel ‘oyunculuğu’ temsil eden partiler, önceleri neredeyse yalnızca ABD’nin şartsız desteği ve Arap rızasının izniyle israil ordusunun gücünün belirlediği bu mücadelede, benzerine rastlanmamış yepyeni bir durumla karşı karşıya kalıyorlardı.

Ama o gün (İlk İntifada’da) hiçbir mermi yeterince ölümcül, hiçbir ABD desteği yeterince cömert değildi ve hiçbir politik itaat, sıradan Filistinlilerin yaptığı spontane özgürlük çağrısını boğacak kadar moral bozucu değildi.
Sonraları İntifada aşamalı olarak sakinleştirildi. Filistinli siyasi seçkinler kazanımlarını sermayeleştirmeye çalıştılar ve israil de yeniden olmaması için elinden gelenin en iyisini yaptı. Böylece israilli ve bazı Filistinli liderlerin oluşturduğu mevcut Oslo Antlaşması yapıldı.

Batı Şeria’daki Filistinli araştırmacılarla birlikte çalışmalar yapan uluslar arası Orta Doğu Medya Merkezine göre ‘ Filistinli işadamlarının israil yerleşimlerinde ve israil içinde yaptıkları yatırımın toplamı 2.5 milyar doları buluyor’. (IMEMC ve Ajanslar, 9 Kasım)
Aslında bu miktar, Filistinlilerin parasını israil işgalindeki bölgelere yatırmaktan, hatta ‘müzakereci başı’ yahut diğer yetkililerin verdikleri iğrenç tavizlerden daha önemli bir meseleye işaret etmektedir.

Trajedi şu ki israillilerin nüfuzu bir kez daha (1987 öncesinde olduğu gibi) normalleştirilmekteyken Filistin liderliği yaptıkları onca hataya rağmen egemenlik ve kontrol konumunu sürdürmede ısrarcı davranmaktadır…

Doğrusu, bilhassa Filistin ve israil’e komşu olan birçok Arap ülkesinde bir paradigma değişimi gözlemlenmektedir. Arap Baharı olarak adlandırılan sürecin rüzgârı işgal edilmiş Filistin’de de hissedilirken, sürecin bölgede nasıl bir siyasi etkiyle sonuçlanacağı belirsizdir.

Örneğin Mısır’daki değişim gerçek anlamda devrimci ve dönülemez bir karakter kazansa bile, alternatif ve gerçek devrimci bir liderlik gerçekleşmedikçe, Filistin’e çok az yararı olacaktır. Filistin halkının yorulmak bilmez enerjilerini yenileyecek ve güçlendirecek tek değişim budur.

En son 24 Kasım’da Mısır’da yapılan ve ‘başarılı’ olarak lanse edilen Fetih ve Hamas arasındaki birlik müzakereleri de teorik olarak iki rakip arasındaki bölünmüşlüğü ortadan kaldırabilir.

Ama realiteye bakıldığında, bu müzakereler, kendi politik akıbetleri için ortak bir zemin bulmak isteyen iki hareket arasında yapılan politik bir proje olarak gözükmektedir. Bu, tartışmalı da olsa, bir başarıdır ama mevcut şartlar altında Filistin’de ihtiyaç duyulan asgari paradigma değişimine göre zayıf kalmaktadır…

İşin özü, ulusal birlik yalnızca politik gerçekliği aniden değiştirmeye ihtiyaç duyan sade bir stratejik karar değildir. Eski stratejilerden temelde farklılaşmayı ve sıyrılmayı gerektirir.

Filistin davası örneğinde, ulusal önceliklerde birleşen, orijinal bir dil, yeni araç ve stratejilerle birlikte mümkün mertebe retorik olmayan ve Filistin toplumunu tüm yönleriyle topyekûn harekete geçirecek yeni bir başlangıca ihtiyaç vardır.
Filistin mücadelesinin bu kritik aşaması Filistinli liderlerin yeniden etiketlenmesiyle sürdürülemez ve lekeli geçmişe sahip bir liderlikle müjdelenemez.

Düşünüşlerinde devrimci olan, tek bayrak altında gerçek bir ulusal birlik sağlanmadan özgürlüğün kazanılamayacağı inancına bağlı olan ve açık bir kararlılığa sahip liderler nesline ihtiyaç duyulmaktadır.

Sadakat, belli bir hiziple değil yalnızca Filistin’in kendisiyle birlikte olmayı ve tek birleştiricisi ‘Özgürlük’ olan bir slogana sahip olmayı gerektirir.