"Domatesin başkentinde alarm zilleri çalıyor"
Bursa Milletvekili Orhan Sarıbal, Bursa Karacabey İlçe Başkanlığı'nda domates üreticilerinin sorunlarıyla ilgili düzenlediği basın toplantısında, dikkat çekici bilgiler verdi.
CHP Bursa Milletvekili Orhan Sarıbal, geçen yıl hasat döneminde aşırı yağışlar nedeniyle ürününün çürümesi sonucu zarara uğrayan domates üreticisinin bu yıl da ürününü maliyetin çok altında bir fiyata satması halinde, gelecek yıl salçalık domates ekemeyeceğini söyledi.
Orhan Sarıbal, Türkiye’de 2014 yılı itibarıyla yüzde 33’ü salçalık olmak üzere toplam 11,9 milyon ton domates üretildiğini aktardı.
Salçalık domatesin yüzde 31’inin (1,5 milyon ton) Bursa’da üretildiğine dikkat çeken Sarıbal, “Bursa’da yaklaşık 1,5 milyon ton dolayındaki salçalık domates üretiminin yüzde 60’ı (913 bin ton) Karacabey ve yüzde 20’si Mustafakemalpaşa ovalarında üretilmektedir. Bir anlamda bu ilçelerimiz salçalık domates üretiminin başkenti sayılmalıdır.” dedi.
Türkiye’de salça stoku yok
Fabrikalar domates posasının kilo fiyatını 10 kuruşa yükseltmelerine karşılık briks (suda çözünür kuru madde oranı) ve fire bahaneleriyle, ürün fazlalığını fırsat bilerek çiftçinin ürününü daha ucuza kapatma amacında olduğunu söyleyen Sarıbal, “Türkiye’nin salça üretimi yıllık ortalama 300-350 bin ton olup; ihracatı ise 100-150 bin ton arasında değişmektedir. Halen Türkiye’de salça stoku bulunmamaktadır. Ayrıca döviz kurlarındaki yükselmeden dolayı, süreç salça fabrikalarını lehine işlemektedir.” ifadelerini kullandı.
Domates üreticisi bulunamayacak!
Sarıbal, geçen yıl hasat döneminde aşırı yağışlar nedeniyle ürününün çürümesi sonucu zarara uğrayan çiftçinin bu yıl da ürününü maliyetinin çok altında fiyata satması halinde gelecek yıl salçalık domates ekmeyeceğini ileri sürdü. Sarıbal, şöyle devam etti: “Salça fabrikaları uzun dönemli çıkarlarını düşünerek çiftçinin ürününü değeri fiyatına satın almak için çaba göstermelidirler. Öte yandan devlet ürünün fiyatının maliyeti olan kilo başına 20 kuruşun altına düşmesi halinde aradaki fiyat farkını çiftçiye ödemenin yollarını bulmalıdır. Devlet iç tüketim ve ihracat imkânlarını göz önünde bulunduran bir üretim planlaması uygulamalı, çiftçiler de örgütlenerek fabrikalarla grup sözleşmeleri yapmalı veya güçlerini birleştirerek kendi üretim tesisleri kurmanın yollarını aramalıdırlar.” (İLKHA)
