Anlamsız hayatın anlamlı değer yargılarını arıyordu. Hayatına mana katacak, onu yeşertecek olan ab-ı hayatı arıyordu. Ilgıt ılgıt yağan yağmurun, rahmet intizarına aç toprakları ıslattığına şahit olunca çok duygulandı. Gözlerini semaya dikti.

-Allah’ım nelere kadirsin, dedi. Derin bir tefekküre daldı sonra... Demek ki, dedi kendi kendine... Yağmurun dahi yağması için gökyüzünün bulutlarla örtünmesi gerekiyordu.

Hem bunlar öyle bulutlardı ki “kara kara çarşafları” andırıyordu. Yani gökyüzü örtündüğü vakit yeryüzü rahmete gark oluyordu.

Bu hadise onu çok düşündürdü... Anne! diye bir sesle, içinde bulunduğu o derin halet-i ruhiyeden sıyrıldı. Gelen Ferhat’tı. Ferhat hem okula gidiyor, hem de Kur’an dersi alıyordu dayısından. Tabi ondaki değişim annesi tarafından çabuk fark edilmişti.

-Buyur canımdan azizim, canım evladım ne oldu, dedi? Ferhat, bazı kişilerin başörtüsü hakkında broşür dağıttıklarını ve bunu da kendilerine okumaları için verdiklerini söyledi. Ferhat’tan broşürü alıp baktı. Bu çalışmanın, isteyen herkesin okul ve kamusal alanlara başörtüsü ile girmeleri için başlatılan bir onur mücadelesi olduğunu gördü.

Bu durum onu iyice duygulandırmış ve rahmet ikliminin serinliklerine götürmüştü.

“Allah’ım, bende senin emrettiğin şekilde örtünmek istiyorum.” dedi.

-Çünkü gördüm ki gökyüzü dahi kendini örtmeden rahmet inmiyor. Belki de bunca kıtlık, açlık ve sefaletin sebebi açık ve saçıklığın hat safhaya ulaşmasından dolayıydı. Bu yüzden senin emrettiğin şekilde örtünmediğim sürece asla gerçek manada lezzet alamayacağımı ve mutlu olamayacağımı anladım...

Daha sonra “gökler ağlar” adlı ezgiyi mırıldanarak, gözyaşları içinde, yeni yaşantısının ilk adımlarını atmaya koyuldu...

Maşita Leventoğlu / Adana - Yaş: 27