Ne kadar kullanışlı: İç politikanın (özellikle sağlık ve istihdam) popülaritesini sarsmasından hoşlanmayan Obama, şimdi dış politikada başarıdan söz ediyor. Demokrat Parti’nin sözcüleri onun uluslararası başarılarının çığırtkanlığını yapıyorlar: “Teröristler ve diktatörler” diyor bir tanesi “Obama’nın karşısında hiç bir etkili savunmaları yok.” Fakat Ortadoğu tedbirli olmayı öğretir; Libya ve Irak’ta muhtemelen birçok şey ters gidecektir. Tahminimce Obama, bu erken kibirden pişmanlık duyacaktır.

Libya’da, ülkeyi yönetme gayesinde olan Ulusal Geçiş Konseyi’nde kimin güçlü çıkacağı belli değil. Muhtemel alternatifler arasında iki aday var. Mahmut Cibril (1952 doğumlu, Mahmut Cibril El Warhallah olarak da biliniyor) UGK’de geçici başbakan olarak görev yaptı) doktorasını, stratejik planlama dersi de verdiği Pittsburgh Üniversitesi siyaset bilimi bölümünden aldı. Aralarında, çok beğenilen ABD’nin Libya politikasında 1969–1982 görüntü ve ideoloji de olan, on kitap yayımladı ve profesyonel eğitim ve yönetim danışmanlık şirketini kurdu

Buna karşılık, Tripoli’nin askeri lideri Abdülhekim Belhac (1966 doğumlu) 1988 yılında Sovyetlere karşı savaşmak için Afganistan’a gitti, Libya İslami Savaş Grubu’nun liderliğini üstlendi, 2004’te CIA tarafından tutuklandı ve kendisini 2010 yılına kadar hapiste tutan Kaddafi’ye karşı kullanıldı. Aralarındaki fark gözle görülmeyecek kadar ufak değil: biri Amerika’da prestijli bir akademik işi olan bir lider, diğeri CIA tarafından işkence gördüğünü iddia ediyor. Biri Libya’yı Batı dünyasıyla bütünleştirmek istiyor, diğeri yeniden doğan bir halifenin hayalini kuruyor. Belhac, UGK’de Cibril yönetimine bağlılığını belirtmişse de, aynı zamanda onun askeri üniteler üzerindeki kontrolü ele almaya çalışmasına direndi. Los Angeles Times’dan Patrick J. McDonnell’ın kibarca belirttiği gibi “Sivil liderlik ve birbirinden farklı askeri üniteler arasındaki ilişkinin nasıl yürüyeceği belli değil” İşi daha da zorlaştıran, UGK’nin lideri Mustafa Abdül Celil’in “İslam dinimize dayanan” yeni bir anayasa çağrısı gibi; Cibril, Pazar günü istifasını açıkladı. Eğer Libya İslamcı olursa, Obama Kaddafi’yi arayacaktır.

Obama’nın Irak’taki savaşı bitirme iddiası, George W. Bush’un 1 Mayıs 2003’te henüz şartlar olgunlaşmadan, gerçek savaş daha yeni başlamışken “Irak Savaşı’nda Amerika Birleşik Devletleri ve müttefiklerimiz üstün geldi”açıklamasını yaptığı “görev tamamlandı” konuşmasını hatırlatıyor. ABD güçleri şu an çekilirken, Tahran ciddi biçimde ülkeyi ele geçirmeye ve onu bir satraplığa çevirmeye başlayabilir. (Eski Farsçada alt hükümet şekli)

Amerikan uyarılarına rağmen, Tahran hala Irak’ın politikalarına karışıyor, militanlara destek sağlıyor, terörizmi destekliyor ve ülkeye kendi güçlerini gönderiyor- ve daha fazlasını yapmaya hazırlanıyor. Max Boot’un belirttiği gibi, Amerikan birliklerinin çekilmesi, “hatırı sayılır bir biçimde Irak’ta kötü bir yenilgi riski anlamına gelir. İran Kudüs güçleri muhtemelen seviniyorlardır çünkü onların entrikalarına karşı Irak’ı savunmasız bırakıyoruz”. Bağdat, İran’ın tehditlerini yatıştırmaya çalışıyor, Genelkurmay başkanı, Tahran’a bölgesel bir güvenlik organizasyonu teklif etti. Eğer İran çabaları kısa sürede başarıya ulaşırsa, Obama’nın gelecek seneki seçim beklentilerine ciddi bir zarar verebilir. “Irak’ı kim kaybetti?” güçlü bir Cumhuriyetçi savaş narası olabilir. Obama’nın, Amerika’nın Irak’ı dengeleme çabalarını daha 2007’de “tam bir başarısızlık” olarak açıklaması bu başarısızlık için suçu üstlenmesini gerektirecek.

Irak, 2012 Amerikan seçimlerine kadar elde tutulsa bile, öngörüyorum ki, 5–10 yıl içerisinde Irak’taki Amerikan çabaları (ve aynı şekilde Afganistan’da) bu kadar masrafla ve hayati kayıplarla boşa çıkacak. Gelecekteki analistler neyin yanlış gittiğini araştırdıklarında, Obama’nun manasız açıklamalarına odaklanabilirler.

Aynı İran’ın, Irak konusunda olabileceği gibi, Belhac da, muhtemelen Cibril’e üstün gelecek. Eğer bu şekilde olursa Obama ve Demokratlar bugünkü miyop kibirlerine pişman olacaklardır.

Daniel Pipes