Müslümanlar için varoluş gayesi olan ‘İslâm Cemaati’ oluşturma önündeki en büyük engel ‘rehavet’ hastalığıdır… İnsan nefsani zaaf ve ihtiraslardan, bencil davranışlardan ancak cemaat ortamının bereketiyle olgunlaşarak pasif imandan, aktif bir imana kavuşabilir.

Cemaat, bereketin adıdır… Cemaat bünyesinde olgunlaştıkça toplumsal duyarlılığımız artacak, kişisel kabiliyetlerimiz sosyalleşecektir. Cemaatleşerek; uhuvvetin, rahmetin taşıyıcısı olacak, inananları bir arada tutan tutkal, bir duvar gibi kenetleyen harç misali olacağız.

Ancak günümüz Müslümanlarının içinde bulunduğu durumu ve yaşanan realiteyi dikkate aldığımız zaman, maalesef parçalanan bir ümmet görüyoruz.

Peki, nasıl bu hale geldik? Niçin parçalandık?

Bunun en büyük nedeni konforun getirmiş olduğu rehavet ve günümüz Müslümanlarının rahatlarına düşkün olmalarından dolayı özveri isteyen faaliyetlerden uzak durmalarıdır.

Yapı gereği, insan yalnız kalınca; toplumun dertlerine ilgisiz ve ihmalkârdır. Hizmette isteksiz ve ağırdır.

“Cemaate sarılın. Çünkü şeytan tek kişiyle beraberdir. İki kişiden uzaktır!” (Tirmizi)

Cemaatte ‘ben’ yoktur. Bu sebeple cemaatte ‘ben’i ‘biz’ olarak görüneceğiz. Biz; ‘biz’ olduktan sonra dava, cemaat olarak var olacağız. “Fenafi’d-dava” ve...