Nihayet yağmur durunca pencereyi açtı. Toprağın kokusunu almak istedi. Ancak tam anlamıyla bir hayal kırıklığı yaşadı. Nasıl olduysa her tarafın beton olduğunu unutmuştu… Az evvel bir taraflara kaçışan insanların yeniden caddeyi doldurmasını keyifle izlerken birkaç sokak ötedeki camiden yükselen ezan sesini işitti. İşittiği ezanla birlikte tefekküre dalmıştı. Az sonra “Yağmur ve namaz” deyiverdi “meğer ne kadar da benziyorlarmış bir birlerine”...

“Yağmur ve namaz… Cıvıl cıvıl olan sokaktaki hayat, yağmurla birkaç dakikalığına da olsa durmuştu. Yani Allah’u Teâlâ sıcaktan bunalan kullarının hayatına rahmetiyle müdahale etmiş onlara rahat bir nefes aldırtmıştı. Oysa namaz da böyle değil midir? Akıl almaz bir hızla akıp giden şu hayatta mü’minlerin nefes aldıkları bir mola değil midir? Namaz, hayatın o baş döndürücü hengamesinde bir teneffüs, ulvi bir muhabbetin tezahürü değil de nedir? Ayrıca namaz kılan kişi zımnen zamana “ben, senin bir o yana bir bu yana savurduğun bir hayat sürmeyeceğim” demektedir.

Sonra Allah(c.c), tıpkı sıcaklardan bunalan kullarına yağmurla Kendini hatırlama imkanı vermesi gibi namaz nimetiyle de şeytan ve nefsin isteklerinden bunalan kullarına Kendisine yönelme imkanı vermiştir. Bu anlamda yağmur, insana Rabbini ve insanın O’na şükretmesi gerektiğini hatırlatmakta namazsa, O’na şükretmenin O’nu tesbih ve tenzih etmenin fiziki ve ruhi ifadesidir. Sonra, namaz kılmayanlarla namaz kılanlar arasındaki en büyük farklardan biri de zamanı kullanma becerisi değil midir?” diye düşünürken namaz kılmayanların “akşama kadar zaman nasıl geçti anlamadım” türünden hayret edişlerini de anımsamıştı.

Toprak kokusu alamamıştı ama yağmur sonrası serinleyen temiz hava iyi gelmişti. Pencereyi açık bırakıp seccadesini serdi. İnsanların bahane üstüne bahane üretip tembellik ettiği namaz nimeti için Allah’a şükrettikten sonra namazına başladı.
 

HAFTANIN YAZISI
ALİ ERKAN SEVER / DİYARBAKIR - YAŞ: 23