Allah için seven bir kimseye Allah için buğzetmek de lazımdır. Çünkü kişi “Allah’a itâat ediyor ve Allah nezdinde değerlidir” diye bir insanı severse; eğer o insan, Allah’a isyan ederse, Allah’a isyan ettiği ve O’nun nezdinde değersizleştiği zaman da ona buğzedilmesi gerekir.

Herhangi bir kimseyi bir sebepten ötürü sevmek, o sebebin zıddından ötürü de buğzetmek zaruridir. Bunların ikisi, biri diğerinden ayrılmayan kaidelerdir. Bu kaide âdetlerdeki buğz ve sevgide daimi bir kaidedir. Fakat sevgi ve buğzun her biri kalpte saklı bir hastalıktır. Ancak galebe çaldığı zaman, sızar.

Sevgililerin birbirine yaklaşması, düşmanların birbirinden uzaklaşması, birbirlerine uygun veya aykırı hareket etmeleriyle meydana çıkar. Bu bakımdan ne zaman fiilde bu belirirse, o fiile dostluk ve düşmanlık adı takılır.

Allah Teâlâ bir hadis-i kutside kulundan şunu sorar; “Sen benim yolumda herhangi bir dostu dost edindin mi? Herhangi bir düşmana düşmanlık güttün mü?”

Kişiyi günahlara göz yummaya sevk eden sebeplerin çoğu neme lazımcılık ve kalplerin kırılmaması olarak kendini göstermektedir. Kalplerin kırılmasından ve ürkmesinden korkulmaktadır. Bazen de şeytan, kişiyi yağcı olduğu halde ‘rahmet gözüyle bakıyorsun’ diye aldatır. Bunun mihenk taşı şudur: Eğer cani kendisinin özel hakkına tecavüz ediyorsa ona rahmet gözüyle bakıp ‘Bunun böyle yapılması kader-i ilâhînin teshir ve cilvesidir, kaderin önünde tedbirin hiçbir faydası yoktur. Bu adam nasıl bunu yapmayacaktır? Oysa bunun yapılması bu adamın defterine yazılmıştır’ diyebilir. İşte bunun gibisine bazen Allah Teâlâ’nın hakkına yapılan saldırganlıkta da göz yumulabilir. Eğer kendi hakkına yapılan tecavüz anında öfkelenir, Allah’ın hakkına yapılan tecavüzde merhamet gösterirse, böyle bir kimse yağcıdır. Şeytanın hilelerine kurban gitmiştir. Bu şeytanî desiseye dikkat etmelidir.

Sevdiklerini sırf Allah rızası için sevmek, düşmanlık ettiklerine de sırf Allah rızası için düşmanlık etmek manasına gelen “Allah için buğzetmek” hakkında bir hadis-i şerifte Resululluh (SAV) şöyle buyuruyor.

“İbadetlerin en kıymetlisi, Allah için sevmek ve Allah için düşmanlıktır. İnsan, dünyada kimi seviyorsa, ahirette onun yanında olacaktır. (Ebu Davud, Buhari)

İmam Rabbani Hazretleri’nin üçüncü oğlu olan Muhammed Masum Faruki’nin üç ciltlik Mektubat-ı Masumiyye adlı eserinde şöyle bir olay zikredilir:

Allah-u Teâlâ, Hazret-i Musa’ya sordu; “Ya Musa, benim için ne işledin?” Hazret-i Musa; “Ya Rabbi, senin için namaz kıldım, oruç tuttum, zekât verdim, zikrettim.” Allah-u Teâlâ; “Ya Musa, kıldığın namazlar seni cennete kavuşturacak yoldur, kulluk vazifendir. Oruçların, seni cehennemden korur. Verdiğin zekâtlar kıyamette sana gölgelik olur. Zikirlerin de, o günün karanlığında sana ışıktır. Bunların faydası sanadır. Benim için ne yaptın?” Hazret-i Musa; “Ya Rabbi, senin için ne yapmak gerekirdi? Diye sorar. Allah-u Teâlâ, Hazret-i Musa’ya şu cevabı verir; “Sırf benim için dostlarımı sevip, düşmanlarıma düşmanlık ettin mi? Böylelikle Hz. Musa, Allah için yapılması gereken en kıymetli amelin, Allah için sevmek ve Allah için buğzetmek olduğunu anladı.