Peygamber Efendimiz (SAV)’in konuşmaları tatlı ve tesirli idi. Söz söyledikleri zaman gür ve yüksek sesle, kelimeleri tane tane söyler, hatta dinleyenler sözlerini ezberleyebilirlerdi. Sözlerini umumiyetle üç defa tekrar eder, konuşmaları esnasında başlarını yukarıya kaldırırlardı. Kimseye fena söz söylemez ve kimsenin sözünü kesmezlerdi. Boş söz asla konuşmazlardı.
Peygamberimiz ilk hanımı Hz. Hatice(R.Anha) annemizin ilk kocasından “Hind” adında bir oğlu vardı. Hind iyi bir hatipti. Hz. Hasan bir gün Hind’e,

“Resul-i Ekrem (SAV)’in konuşma tarzı nasıldı?” diye sordu.
Hz. Hatice validemizin oğlu Hind, cevaben şöyle demiştir: “Resulullah daima düşünür ve sükûtu tercih ederlerdi. Lüzum hâsıl olmadıkça konuşmazlardı. Konuştukları zaman da her kelimeyi açık ve fasih olarak söylerlerdi. Elleriyle işaret ettikleri zaman bütün kolunu kaldırırlardı. Bir şeye taaccüb edince elinin içini çevirirlerdi. Bazen bir şey söylerken iki ellerini birbirine çırparlardı. Söz esnasında lâtife ederek gözlerini öne indirirlerdi. Nadiren güler, fakat ekseriya tebessüm ederlerdi.” (Tirmizî)

Rivayet edildiğine göre Hazreti Ömer, “Ey Allah’ın Resulü! Sen hep bizim aramızda büyüdüğün halde niçin hepimizden daha fasih (açık ve düzgün) konuşuyorsun?” diye sorar. Allah’ın Resulü, cevaben şöyle buyurur: “Ey Ömer, ceddim İsmâil (AS)’in dilindeki fesahat, zamanla halk içinde hayli ihmal edilmiş idi. Şu İslâm devrinde kardeşim Cebrail gelip bana bu dilin bütün güzellik ve inceliklerini öğretmiştir