Resulullah’ın(S.A.V.) vefatında, herkesten çok fazla üzülen biri vardı: Beşir bin Akra. Herkes ağlarken, o şöyle seslenmekteydi. “İşte şimdi yetim kaldım. İşte şimdi garip oldum.”
Aslında bir bayram sabahı Aziz Peygamber’in üzgün gördüğü çocuktu o. Medine’nin sokaklarında, neşeli bir şekilde oynayan çocukların arasında durgun, ağlamaklı birini fark etmişti Peygamber. Sokaktaki çocuklar yeni elbiseler giyinmiş, saçları yağlanmış ve taranmış bir halde, cıvıl cıvıldılar.
Sadece bir çocuk boynunu bükmüş, eski elbiseleri üzerinde olduğu halde, ağlamaklı şekilde bir kıyıda oturmuş, oynayan çocukları seyrediyordu. Peygamber hemen çocuğa yaklaşıp, neden böyle somurtup, oynamadığını sormuş. Meğer çocuğun babası Uhud şehidi imiş.
Adını sormuş çocuğun. Buceyr diye cevap almış. Beğenmemiş Aziz Peygamber bu ismi: “Bundan böyle adın Beşir olsun” demiş. Sadece ismi değişmemiş Buceyr’in. Hayatı da değişmiş. Çünkü Peygamber onu hane-i saadetlerine dâhil etmiş: “İstemez misin?” demiş o güzel Resul; “Ben baban olayım, Âişe annen, Fatıma da kardeşin.” Beşir’in yüzü gül gibi açılmış.
Biraz önce Buceyr iken, Beşir olan çocuk eve götürülmüş, yedirilmiş, içirilmiş, güzel elbiseler giydirilmiş, saçları taranmış ve “Haydi bakalım, arkadaşlarına katıl” denmiş. Beşir Dünyanın en mutlu çocuğudur şimdi. Bütün yetimlerin babası ona baba, Aişe anne, Fatıma da kardeş olmuş. O bu kutlu ailenin bir ferdidir artık. Bayram sabahı alabileceği en güzel bayramlığını, bu aileye üye olmakla almış.
Bizler de Ey Beşir! Bizler de yetimiz. O Aziz Peygamber bu dünyadan göçeli çok ama çok yalnızız. Bizim de senin baban gibi şehidlerimiz ve o şehidlerin senin gibi kutlu evlatları var. Hatta bizim şehid memleketlerimiz var. Gazze diye tarumar edilen beldelerimiz var.
O şehidlerin aziz hatıraları ve aziz evlatları var. Ne olur, şu dileğimizi ilet o Aziz Resul’e. 1400 küsur yıl sonra da olsa, kendi davası uğrunda şehid düşen babaların ardından kalan yetimlere de babalık yapsın. Aişe onların annesi, Fatıma onların da ablası olsun.
Hem o zamanki kâfirler biraz daha adam imişler. Ama şimdikiler, çoluk çocuk ayırımı yapmadan bombalarla toplu kıyım yapıyorlar. O zamanın zalim cahillerin babası olarak tanındığı halde, bu günkü katiller medeni diye biliniyorlar.
Sizin zamanın Müslümanları birbirlerinin yerine ölüme dahi koşarlardı. Ama şu zamanki sözde Müslümanlar, katillerle birlikte oluyorlar.
İslam ümmetinin yetimlerine bakacak kimse yok Ey Beşir!
Peygamber seviyordu şehid çocuklarını. Cabir’i çok sevmişti örneğin, babası Uhud şehididir diye. Mute şehidi Cafer’in çocuklarını evlerinde ziyaret etmiş, başlarını okşamıştı.
İmkânımız olsa seslenirdik o Aziz Resul’e: Gazze’nin yetim çocukları var Cafer’in çocukları gibi. İdrak ettiğimiz şu Ramazan Bayramı hürmetine, onların da evlerini şahsi manevinle ziyaret et. Onların çocuklarının da başını okşa. Kutlu davanın yetimlerine verilecek en güzel bayramlık bu olsa gerek.