Aslında bu yazı biraz gecikmiş bir yazı. Önceki hafta başlamış ama ilhamın terk-i mekân eylemesine binaen bitirememiştim.
Malumunuz bir güzel insanın vefat yıl dönümü, Mehmet Yavuz’un aramızdan ayrılışının ikinci yılı idi önceki hafta…
Bir kez daha kendisine rahmet dilerken ona atfen yazdığım şiiri Fatihalar eşliğinde okumanıza sunuyorum…
Kapanıp üstüne ağladı Zaman
Hasretin yâdına düştüğü zaman
Bıraktı zamanı saymayı Zaman
Saatler firkati vurduğu zaman
Yüzünde tebessüm nurlandı Zaman
Ey güzel insan! Güldüğün zaman
Uhuvvet libası büründü Zaman
Yesevi, Hani’yi andığın zaman
Çatıp kaşlarını yaşlandı Zaman
Hücreler nidanı duyduğu zaman
Dikenli tellerde eridi Zaman
Maltalar yolunu kestiği zaman
İftihar içinde haykırdı Zaman
Duruşun mü’mince olduğu zaman
Özünde dürüstlük yeşertti Zaman
Kelamın kalbinden aktığı zaman
Cennetten ıtırla süsledi Zaman
Güllerin gönlüne düştüğün zaman
Mehmed’im kalbine vuruldu Zaman
Dilinden hak kelam çıktığı zaman
Adını kalplere nakşetti Zaman
Gayretin sıdkına erdiği zaman
Simana yıldızlar düşürdü Zaman
Velayet yoluna düştüğün zaman
Sensizlik içinde yoruldu Zaman
Mehmed’im Rabbine erdiğin zaman
Firdevs’e, Kevser’e dönüştü Zaman
Mehmed’im Ahmed’e vardığın zaman…
Selam ve Dua ile…