Yetim bir ev..... 3 yetimi olan bir ev.... Babalarını hiç göremeyen... Baba hasretiyle yanan bir ev... Bu evin iffet timsali Fatıma yürekli bir annesi... Bu anne bir gün hastalanır.... Hastaneye kaldırılır ve oraya yatırılır... Bu evin büyük evladı kendisinden küçük olan kardeşlerine bakmakla yükümlü olur. Ve evde büyük evlat ve kardeşler kalır. korkarlar masumca dua ederler. Annelerinin bir an önce yanlarına gelmesini isterler. Kardeşler uyur ve büyük evlat uyumaz. Namazını kılmamıştır. Saatler epey bir geç olmuştur ve kapıları kilitler. Kardeşlerine bir şey olmaması için dualar eder. Ve Rabbbine sığınır. Bir an olur hıçkıra hıçkıra ağlar ve şöyle der ‘Ya Resullullah bende yetimim bizde yetimiz neden diğer yetimlerin yanında olduğun gibi bizimde yanımızda değilsin. Bak korkuyoruz işte babamız yok. Yalvarırım bizide gör. Bizimlede ol. Bizide unutma.’ gibi cümleler kullanır. Ve seccadesini serer. Namaz kılmaya başlar. Başlar ki birden evin içi mis gibi güller içindeymiş gibi kokar. Evet evet o gelir eve.. Resullullah kendisi gibi yetim olan yetimlerin yuvasında olur. Elini o yetimlere de uzatır. Namazını bozmaz ve kılmaya devam eder o yetim. Arkasındaki safta birinin namaz kıldığını hisseder ve görür farkeder. Evet bu yetimler yetimiydi. O yetimin arkasında namaz kılan oydu. Yetim evlat arkasında namaz kılanın kendisi gibi yetimler yetimi Resullullah olduğunu anlar ve ağlamaya başlar namazın üzerinde. Ama namazını bitirmeyi hiç istemez. Yavaş yavaş kılar ve uzun sureleri okur. Sırf o sevgililer sevgilisi gitmesin bu güzel an bozulmasın ister. Evet namaz biter ve selam verir. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlar ağlarkende o gül kokusunu içine almaya çalışır. Dualar eder hamdlar eder Rabbbine. Sevgi sözcüklerini kullanır yetimler yetimine... O yetimin evini yalnız bırakmayandır... Yetimlerin haklarını koruyan başlarını okşayandır.. Ve böylece o güzel anla birlikte gözyaşlarıyla seccadesinde uyur ama bilirki evinde o var o yanlarındadır Rabbiyledir...
Zeynebe Sevdalı Betül / Muş