"Cenazemi kiliseden kaldırsınlar, duamı imam yapsın..."
"Hayalim, mini etekle namaz, türbanla şarap..."
Hürriyet`in cinsellik yazılarıyla ünlenen, röportajlarıyla dikkat çeken yazarı Ayşe Arman, bugünkü köşesinde, `Mecmua` dergisi için Hürriyet yazarı ve eski genel yayın yönetmeni Ertuğrul Özkök`le yaptığı röportaja yer verdi..

CEHENNEM`E GİDECEĞİM! Röportajın bazı bölümleri şöyle:

Şeytan ve meleğin ne olduğunu tam olarak bilmiyorum. Ama neler fısıldadıklarını biliyor olabilirim. İstersen bu meseleyi, `sevap` ve `günah` olarak ele alalım. Küçüklükten itibaren bana şu öğretildi: "Sağ omzundaki melek sevabı, soldaki neyse, işte, o da günahı yazar." Bazen geriye dönüp, bir hayat bilançosu çıkarıyorum.
Cennete gidecek kadar sevap yapmışım. Ama cehenneme gidecek kadar günahım da vardır! O zaman Allah gecinden versin, sizin gideceğiniz yer neresi?
Cehennet! Yani yarın bir gün arkamdan, "Mekanı cehennet olsun" denirse, ben, "Demek ki bu hayatı güzel yaşamışım" diyeceğim.

MİNİ ETEKLE NAMAZ, TÜRBANLA ŞARAP Hayallerinizin sınırı hangi noktada?

Sınırı yok! Mini etekle beş vakit namaz kılınacağını, başörtüsüyle içki içilebileceğini düşünen ve buna cüret eden kadınların ülkesini düşlüyorum. Söyle var mı bunda, adaba aykırı, inanca ters düşen bir şey? Ben bunları hayal ediyorum. Umutla bekliyorum. `Patavatsızlık` kelimesine kendimce çok olumlu bir anlam verdim.
Göğsümü gere gere "Ben patavatsız bir insanım" diyorum. Övünerek söylüyorum. Sahiciliğimin en sağlam kaynağı bu patavatsızlığım. Çünkü içimden geleni, rahatça söylüyorum. 21`nci yüzyılın, patavatsızlık yüzyılı olduğuna inanıyorum. Galileo patavatsızdı. Caravaggio da, Michelangelo da, da Vinci de, Bernard Henri Levy de, Marx da. Said-i Nursi çok farklı ve cesur şeyler söylediği için bu kadar insan onu izledi. Bunlar cesur insanlar, içlerindeki tutkuyu ve inancı takip ettiler, ettirdiler.

CENAZEMİ KİLİSEDE KALDIRSINLAR DUAMI İMAM YAPSIN İnancım ne?

Müslüman`ım. Beş vakit namaz kılmayan, oruç tutmayan, Hacca gitmemiş bir Müslüman. Ben Allah`ın iyi kuluyum. İnanıyorum ki, yarın bir gün Allah`ın huzuruna çıktığımızda, Her saniye, `Allah` adını ağzına alan ama amacı uğruna, her şeyi, en belaltı vuruşları bile mubah sayanlardan çok daha hak etmiş bir mevkide olacağım. Sessiz, dilsiz sevaplarımı onlardan daha çok hak etmiş; sesli günahlarımdaysa onlardan daha bağışlanacak bir mevkide olduğuma bütün kalbimle inanıyorum.
Başkalarının değil, kendimin kendime verdiği sicile itimat ediyorum. Çünkü kendim hakkında, başkalarından çok daha fazla acımasız, çok daha fazla objektifim.
Özür dilemeyi, affetmeyi kesin inançlılardan çok daha iyi yaşıyorum. O nedenle, `affedilmeyi` onlardan çok daha fazla hak ettim. Öldüğümde, son yolculuğuma Hıristiyanlarınki kadar güzel bir tabuta konarak çıkmayı istiyorum. "Be adam ölmüşsün sana ne" diyebilirsin. İyi ya zaten geride kalanlar için bu estetiği talep ediyorum. Sadece bana değil, onlara da saygıdan söz ediyorum.
Cami avlusundaki kargaşayı beğenmiyorum. Keşke cenaze törenimin camide değil, bir kilisede olsa diyorum. İzin verirler mi, bilmiyorum. Beni anlayacak ve bunu kabul edecek bir imam gelsin, kilisede, sıralarda oturan dostlarıma bir konuşma yapsın istiyorum.
Beni sevenler kravatlarını takmış, takım elbiselerini giymiş gelsinler istiyorum. Mahler çalarken, beni en iyi anlayan insanlardan birinin başımda bir konuşma yapmasını istiyorum. "Ertuğrul Abi" diye başlayacak birinin. Sonra da Müslüman mezarlığına gömülmek istiyorum Urla`da, sakin bir yerde.
Basit bir mezar taşı. Babamınkine `matbaacı` yazmıştık.
Benimkine sadece "O" yazsınlar. "O", yani ben.