Bazılarının gerçekten içi yanar, bazıları ise başkalarının acılarından sevinç duyar maalesef.
Oruçla hiç barışık olmayanların bayramdan söz etmesi de bazılarını şaşırtır.
Bir de bunların dışında bazıları var.
İnanmayanlar.
İçlerindeki onulmaz hastalığı tedavi etmeye yanaşmayan zavallılar.
Müslümanların bayramına iç geçirerek bakarken kuruntularla boğuşanlar…
Bu tiplerden Hakan Aksay isimli birinin cümlelerine bakıp siz karar verin:
“Demokrasi lafının bu kadar sık edildiği bir ülkede, din ve inanç (ve inançsızlık, daha doğrusu herhangi bir dine bağlı olmama) özgürlüğünün anlamını da bir düşünsek ve hem başka dinlere, mezheplere inanan, hem de kendini hiçbir dinden görmeyenlere saygı göstermeye çalışsak diyorum…
Hani “tek devlet, tek dil, tek din” falan diyerek yüzde 2’lere kadar düşürdüğümüz kitlenin de üzerinde iyice tepinmesek…
Ateizm, teizm, deizm, panteizm, agnostisizm, ya da her neyse bir şekilde mevcut dinlerin “ezici oranları içinde” yer almayı tercih etmeden kendine farklı bir inanç ve ahlak dünyası kurmuş olanları da yok saymasak…
Ve hatta dindar olmayanlara da kendilerini “çocuklar kadar şen” hissedecekleri bir özgür bayram günü hediye edebilsek…”
“29 Ekimler, 23 Nisanlar neyine yetmiyor?” dersek yanlış mı yapmış oluruz?
Ya da herhangi bir günü bayram ilan edin işte!
Size her gün bayram nasıl olsa!
Aynı kaygıları yaşayan biri de cevap yazmış Aksay’a.
Hastalığın boyutlarına bakar mısınız?!
“Sayın Aksay, yazınız içimi ferahlattı. Vazgeçtik bayramdan, dindar bağnazlık altında her gün biraz daha ortaçağ karanlığına gittiğimiz algısından kurtulduğumuz, ateist olduğumuzu rahatça söyleyebildiğimiz, kindar ve tehditkar bakışlardan kurtulduğumuz bir ortam bile bizim için zaten gerçek bayram olacaktır.”
Bu memlekette 90 yıldır dinsizlik pompalanmamış gibi,
Okullarda evrimci düşünceler anlatılmamış gibi,
Kur’anlar yasaklanmamış gibi,
Laikçi faşizm “Ramazan Bayramının” adını bile değiştirmeye teşebbüs etmemiş gibi,
Dinsiz vatandaş baskı altında olduğunu iddia ediyor.
Ne diyeyim?
Allah şifa versin!