Yine bomba sesleri vardı...
Yemek aramaya çıkmıştı annesi
O an bir uçak belirdi göklerde...
Faltaşı gibi açıldı gözleri
Bir annesine,
Bir de uçağa bakıyordu Yasir...
Koşmak istedi annesine.
Ama yetişemedi...
Uçak mermilerini boşaltmıştı
Annesinin üzerine.
Ve annesi bir can kuşu olarak
Uçuverdi cennete.
Mutlu ve huzurlu...
Ama Yasir, susmuştu.
Konuşmuyordu..
Sadece gözleri konuşuyordu.
Çağıl çağıl çağlıyordu.
Acı acı...
Babası ise Yasir daha doğmadan
Şehadet şerbetini içmişti...
Abisi;
Ziyad Muheymen’in en yakın arkadaşıydı.
Birlikte yazılmışlardı Hamas okuluna.
Ve yine aynı anda mezun olacaklardı.
Ramazan’dı, oruçlulardı.
Ziyad, iftar için yiyecek almaya gitmişti.
Dönerken F-16’ları ve Apaçileri gördü.
Aklına okulu geldi.
Hamas okulu... Koştu.
Koşabildiği kadar.. Koştu.
Uçaklar bombalamaya başlamıştı okulu.
Kin kusuyordu mermiler ve bombalar...
Ziyad ise donmuştu.
Yüzlerce Hamas askeri,
Şehid olmuştu.
Yüzlerce mazlum asker...
Olduğu yere çöktü Ziyad.
Dizleri büküldü...
Gözleri doldu...
Genzi yandı.
Onca şehit; oruçluyken kavuştu Rabbine.
Gülerek... Kolkola.
Hemen okula koştu Ziyad.
İçeri girdiğinde manzara dehşetti.
Yüzlerce şehit,
Paramparça halde tören alanındaydı.
En yakın dostuna koştu Yasir..
Hüseyin’e..
Dostu gülümsüyordu..
Yüzünde Vuslat Tebessümü vardı.
Ambulanslar deli gibi dönerken etrafta,
O sadece dostuna bakıyordu.
Ve dilinden sadece
“Hasbunallah Ve Ni’mel Vekil!” dökülüyordu.
Söz verdi dostuna o an;
Kanını yerde bırakmayacağına!
Annesini kaybedince yanına almıştı Yasir’i.
...
Abisini de böyle kaybetmişti Yasir...
Bir bomba sesi daha geldi.
Bu sefer daha yakından
Evin önünden..
Ev tamamen harab olmuştu.
Ama Ziyad’la Yasir’e bir şey olmamıştı.
Aksine sanki canlanmışlardı.
Ama bir tuhaflık vardı.
Yasir’in annesi, babası, abisi burdaydı.
Evet evet burdaydı.
Koştu Yasir.
Annesine koştu.
Ziyad ise şoktaydı..
Dostu Hüseyin capcanlı karşısındaydı..
Elini uzattı Hüseyin.
Sarıldılar..
Bir daha ayrılmamacasına.
Ve kolkola diğerlerinin yanına gittiler.
Diğer İslam şehitlerinin..
Binlerce mazlum şehidin..
Bedenleri enkaz altında iken,
Tebessümle çıktılar göklere... (...)
Meva Karakaya / İstanbul / Yaş: 15