Eski bir hüzün yerleşiyor çehreme
Sebebini bildiğim bir buhran kaplıyor içimi
Sevdası düşüyor davamın
Kutlu kelime için cehd etme sevdası
Belki bir umut olmak
Kavruk tenli minik bedenlere
Belki güldürmek yüzlerini bir süre
İnsirah serpiştirmek yüreklerine
Sahip çıkmak için
Umudunu yitirmiş ümmete...
Meğer ne kadar mümkün.
Alışmak bir bebeğin ölümüne
Sükutu destur edinmiş,
Coğrafyamın mazlum insanları.
Anlatsa derdine derman bulamayacağının bilinciyle
Takat yok artık mazlum sesi dinlemeye
Gönül güç yetirmiyor haykırışları dindirmeye
Kim bilir belki kanatlanır kuşlar da özgürlüğe
Aydınlanır semalar kardeşlikle
Yitirdiğini bulur umut bekleyen gözlerde
Umuda mecal kalmasa bile...
Şeymanur Karakış / İstanbul – Yaş: 18
Genç Yazarlar ile HASBİHAL
İstanbul İlimizden Şeymanur KARAKIŞ Bacımız: Dünyada yaşananlara bakıldığında artık göz görmüyor, kulak duymuyor, kalp işlevini yitirmiş, vasıflar işlevlerini yitirmiş başka varlıklara dönüşmüşüz. Belki daha kötüsü insanlar bu buhranı yaşarken takatsızlığımıza rağmen ayağı kalkıp çalışma gayretinde bulunmalıyız.
Her ne kadar hasta olsak da başka hastaların umudu olabiliriz. Sözümüzle, davranışımızla, toplum olarak hastaysak yine derman bizlerin dualarında namazlarımızda infaklarımızdadır. Başkasının umudu olan bizlerin bu anlamda derince düşünmesi gerekir. Bir binanın tuğları gibi sırt sırta vererek ayak da ve güçlü durmayı bilmeliyiz.
Sadece kendimizi düşünerek elde edeceğimiz kazanımlar kısa süreli olacaktır. Bu yüzden birlik beraberlik içinde elde edeceklerimiz kazanımlar daha hayırlı olacaktır. Bir takım halinde hareket ederek anengi, ritmi yakalamalıyız. Unutmayalım ki gelişi güzel çıkışlar yalnızlığa oynayan notalar bir sanat icra edemez. Duygularınızı tecrübeniz üzerinden güzel yorumlamışsınız. Teşekkürler. Yeni paylaşımlarınızı bekliyoruz. Allaha emanet. olunuz.