Rutin yaşantımızın mizah-kar kölesi olduk.
Kasvet çöktü her nefes,umuda viran durduk
Unutunca mizanı hesaba nar’a vurduk
Aydınlık manidarmış karanlığa telaş yorduk
Kalu Bela’dan beri hicretteyiz unuttuk
Umudumuz heves olmuş kendimizi avuttuk
Uzanılamayacak kadar yükseklere bakınca
Dönülemeyecek kadar uzaklara savrulduk
Feyzullah Demirel / Elazığ