Karayipler’in en büyük bozulmamış sulak alanı Zapata Bataklığı, sivrisinek sürüleriyle dolu zorlu koşullarına rağmen manjuarinin hayatta kalması için yürütülen çabanın merkezinde yer alıyor. Mangrov ormanları arasında çalışırken balığı “Küba balıkları arasında bir mücevher” olarak nitelendiren Hurtado, türün “140–150 milyon yıldır yaşayan bir biyolojik kalıntı” olduğunu ve bugün yok olma sınırına sürüklendiğini belirtti.
Tükenişin Nedeni: İstilacı Türler ve İnsan Etkisi
Manjuarinin hızlı nüfus düşüşünün ardında üç temel neden bulunuyor:
-
Aşırı ve kontrolsüz avlanma
-
Yaşam alanlarının kaybı
-
1999’da bataklığa getirilen istilacı Afrika yürüyen yayın balığının ekosistemi bozması
Bu etkenler manjuarinin varlığını tehdit eden en büyük unsurlar hâline geldi.
Kurtarma Planı: Sessiz Ama Kararlı Bir Çaba
Hurtado ve ekibi, bataklığın yakınındaki bir kuluçkahanede özel bir üreme programı geliştirdi. Burada seçilmiş manjuariler çoğaltılıyor, yavruların ihtiyaç duyduğu doğal besin ortamı hazırlanıyor ve yeterince güçlendikten sonra doğal yaşam alanlarına salınıyor.
Ancak projenin ilerlemesini takip etmek kolay değil. Yalıtılmış coğrafya, yoğun sivrisinek varlığı, malzeme eksikliği ve manjuarinin son derece gizlenen doğası, süreci ölçmeyi neredeyse imkânsız hale getiriyor. Yavrular kalem boyutunda, koyu renkli ve mükemmel şekilde kamufle oldukları için mangrov kökleri arasında hızla kayboluyorlar.
“Hâlâ Buradalar”
Cienaga de Zapata Milli Parkı yöneticisi Eduardo Abreu, yerel balıkçıların manjuarilere hâlâ rastladığını söyleyerek şunları ekledi:
“Belki eskisi kadar çok değiller ama buradalar. Bu, bölgede hâlâ yerleşik bir popülasyon olduğunu gösteriyor.”